Hallelujag (2)

Alles begon op die tiende mei, om 19 uur om precies te zijn. Toen, daar bij de receptie ter gelegenheid van de trouwdag van mijn vriend, stapte je mijn leven binnen. Glaasje in de hand, zoekend naar een gesprekspartner, alleen, onschuldig ogend…mooi.

Een prooi voor mij? Nee, zeker niet. Ik ken mezelf en mijn tekortkomingen. Goed, misschien is ‘tekortkomingen’  wat te streng beoordeeld. Remmende principes, of, eens DE ware van uit een diepe eerbied voor de andere. Zo wil ik het ook noemen.

Nooit gedacht dat die avond zou eindigen met een intense knuffel en een hartelijk tot ziens. Nooit gedacht dat ik die nacht geen oog zou dicht doen. Woelend in bed denken aan jou met je lach en je stralende gezicht, was toen al mijn lot. En die muziek in mijn hoofd, ja, ook dat nog, en het geluk proberen te temperen. Dat lukte niet! Weg realiteit! Eindelijk iemand die me uit de eenzaamheid zou rukken, eindelijk belangrijk, eindelijk….leven!

Goed, er zat een eigenaardigheidje aan onze relatie. We waren nochtans allebei ‘vrij’ zoals ze dat noemen. En, we hadden ook de leeftijd, ik zeker als onhandige dertiger. En toch gedroeg je je schichtig, alsof je iets te verbergen had. Nu denk ik daar aan. Hoe je mijn vrienden en familie ontweek, hoe je me het liefst alleen had op je mooie appartementje, weliswaar met uitzicht op het treinstation. Daar veranderde je in één brok wellust, voerde je me dronken met uw lichaam, las je me voor uit het boekje van de Kama Sutra. Daar zong je je hallelujag telkens weer, nog eens en nog eens …

En nu, nu dit, nauwelijks veertien dagen later, gedumpt, met een S.M.S.je dan nog. Koeler kan het niet, laffer ook niet. ‘Schat ik stop er mee.’ Geen verdere uitleg. Ik ben het steeds terug aanklikken van die boodschap al grondig beu. Alsof ik toch nog een stille hoop koester dat het een schromelijke vergissing is. Nu, na twee dagen zou ik beter moeten weten. Ik wist niet dat liefde ook pijn kan doen…Zelfs daar noem je me nog ‘schat.’

‘Wat is liefde voor U’ tik ik dromerig vermoeid op mijn computerblad.

‘Liefde is toch geven, onvoorwaardelijk geven, schenken zonder voorwaarden! Wat U deed was geven om te krijgen! Heb je dan nooit eens aan mij gedacht? Toen je al wist dat ik één van de velen was die je, eenmaal ’t boekje uitgelezen, verticaal zou klasseren. Is er dan nooit één moment van liefde geweest? Waarom koos je mij op die trouwdag van mijn vriend en, waarom gaf je je aan mij, wetende dat je lichaam maar een tijdelijk speeltje was? ‘

‘Goed, verschillende achtergronden’ probeer ik nog even. ‘Dat U zo opgeleid bent, in schril contrast met mijn visie over relaties. Dat je verwoest bent door de kortzichtigheid…of…uw teleurstellingen? Kan ook…’

Ik sluit de computer af en weet dat ik nu al de derde nacht op rij nauwelijks zal slapen. Nogmaals, voor de ik weet al lang niet meer hoeveelste keer, zal ik  die veertiendaagse story als een film op het plafond boven mijn bed projecteren. Op zoek naar uw beweegredenen om mij mee te nemen in uw verhaal kom ik steeds bij de harde realiteit: Eens ‘hallelujah’ kunnen zingen, meer dan deze ambitie was er voor u niet…

Liefde is ‘delecate.’

http://www.youtube.co/watch?v=DebqF9_AXuE