Handicap

Een van mijn vrienden besloot zijn verjaardag een feestelijk tintje te geven in een plaatselijk café. Hoewel ik een hekel heb aan partijtjes wilde ik mij niet onttrekken aan de uitnodiging. Vrienden laten elkaar niet in de steek.

Op het afgesproken tijdstip slofte ik de bar binnen. Door een voor mij onbekende gezette dame kreeg ik een feestmuts opgezet en een roltong uitgereikt. Binnen de kortste keren stond ik handen te schudden en vrouwen te zoenen, waarvan ik vermoedde ze eerder ontmoet te hebben maar met de beste wil van de wereld niet kon plaatsen waar en wanneer. Laat staan dat ik hun namen herinnerde. Ik besloot open kaart te spelen en maakte mijn handicap over het onthouden van namen kenbaar. Iedereen begreep het en reikte hulpmiddeltjes aan om mij te helpen. Gezien mijn onvermogen raakte ik binnen no time toch weer verstrikt in het register van namen bij gezichten. Wie was Ingrid ook weer? En welke kerel hoort daarbij? Is het Gert? Of toch Karel? En Sophie … is dat nou die blonde in het poppenjurkje of de vrouw met die rare bril? En hoe heet die vent die graag een keer met mij wil golfen? Jurgen? Of misschien toch Joost? Ik zou het je niet kunnen vertellen.

Volgens mij is er niets mis met mijn brein. Ik kan logisch denken, mijn sociale en emotionele intelligentie zijn redelijk ontwikkeld en heb bewezen gecompliceerde taken te kunnen uitvoeren. Alleen met het onthouden van namen en getallen heb ik moeite. Pincodes, gebruiksnamen en wachtwoorden zijn voor mij dan ook een crime. Ik hussel ze door elkaar en raak het spoor bijster in de grabbelton van cijfers en sleutelwoorden. Ik heb postcodes opgegeven als kentekens, pincodes verhaspeld en gekoppeld aan verkeerde creditcards. Aan het onthouden van telefoonnummers begin ik niet eens!

Een paar weken na de verjaardag stond ik op de golfbaan met de man waarmee ik een afspraak had gemaakt. Met geen mogelijkheid kon ik zijn naam herinneren. We babbelden wat en ik wachtte op een ingeving die mijn ‘ezelsbrug’ zou activeren. Het gesprek ging over golf, de prijs van vliegtickets en de economische crisis. Na vijf minuten om elkaar heen gedraaid te hebben, keek hij me met gefronste wenkbrauwen aan en vroeg wat mijn voornaam ook weer was. Toen ik die noemde, stak hij zijn hand uit: “En ik ben Johan.” We schoten in de lach en besloten onze hernieuwde kennismaking te bezegelen met een biertje. Toen we ook nog de namen van onze echtgenotes hadden uitgewisseld was de zaak rond. Gelukkig ben ik dus niet de enige met een ‘zwart gat’ als handicap.