Heer Ane en de ethiek 1

Heer Ane is van slag en ijsbeert door zijn woonkamer. Zojuist heeft hij in de krant gelezen dat scharrelkippen met hun negenen een oppervlakte van één vierkante meter moeten delen en nooit naar buiten mogen. Hij is ontdaan want hij koopt al jaren scharreleieren met het idee kipvriendelijk bezig te zijn en nu blijken die dieren een beroerder leven te hebben dan een wegens pedofilie veroordeelde neger in een Texaanse gevangenis. Hij voelt zich genaaid want bij het woord ‘scharrelei’ had hij zich toch altijd iets heel anders voorgesteld. Wát precies zou hij zelf ook niet meteen hebben kunnen zeggen, maar in ieder geval iets gezelligers. Een oud schilderachtig boerderijtje misschien met een hooischuur waar op het erf wat varkens, eenden en kippen rond eh ‘scharrelden’, alles heel rustig en gemoedelijk. En ondertussen een beetje kwebbelen: ‘Hoe is het nu met Bert z’n been?’ Nou, hij heeft nieuwe pillen van de dokter gekregen, maar die slaan niet aan’, ‘Ach meid, breek me de bek niet open, een neef van m’n zwager had ook eens zoiets, ze konden steeds niks vinden maar mooi dat ie binnen de kortste keren onder de grond lag. Maar je moet altijd positief blijven hoor, dat is wat ík altijd zeg’, dat soort werk. De werkelijkheid was echter wel anders: samengeperst zaten ze opgesloten in een donkere schuur waarin nimmer een straaltje zonlicht doordrong. Ieder half uur kwam er een brute opzichter langs met een zweep, die hij niet aarzelde te gebruiken als hij merkte dat de eierproductie onder het gewenste tempo dreigde te zakken en ze kregen nooit iets anders te eten dan rauwe spliterwten die waren afgekeurd voor menselijke consumptie. Nee, scharreleieren zou hij niet meer kunnen kopen zonder z’n gemoed te bezwaren, hij zou moeten overstappen op een andere soort, maar welke? Welke eisen diende hij te stellen aan de levensomstandigheden van de kip die in de toekomst zijn eieren mocht gaan leggen? Vast stond in ieder geval dat ze naar buiten moest kunnen als ze daar zin in had, dat was punt 1. Maar hoeveel ruimte had zo’n beest nodig om zich prettig te voelen?

Spencer Brandsen