Hell, it makes my day

Hell, it makes my day!
Zoals is te lezen in het anarchistische pamflet van fractiedwijler Jansen, was ik mijn hond kwijt. Jansen, het vleesgeworden leedvermaak, meende zich daar zeer over te moeten verheugen. Gepokt en gemazeld in de politieke leugenbranche,loog deze pathologische leugenaar in zijn vlugschrift, dat de stukken er vanaf vlogen.. De dokter adviseert mij een tijdje thuis te blijven om mijn longontsteking de kans te geven te genezen. Op zichzelf een redelijk advies. Maar wie laat mijn hond Pitbull uit?
Daar denkt oom dokter niet aan. Oom Dokter denkt, tijdens zijn huisbezoek aan mij, alleen maar aan een kans om een veilig heenkomen te zoeken. Ik zie het hem denken: “Jezus, hoe kom ik hier zonder kleerscheuren weer weg”. Belachelijk natuurlijk want Pitbull ligt aan zijn ketting en kan nergens heen. Oké, hij heeft wel wat bewegingsruimte maar als de dokter voorzichtig met zijn rug tegen de muur naar de deur schuifelt, kan Pitbull net niet bij hem komen.
Niemand kan Pitbull uitlaten. Dat laat hij überhaupt niet toe. Alleen mijn huisgoeroe en vrije radicaal Ab maakt een kans maar die wil ik ook niet altijd lastigvallen.
Dus heb ik Pitbull maar even in de tuin losgelaten. Dat moet kunnen. Wanneer hij na een half uur nog niet voor de deur zit te blaffen word ik ongerust en hijs mij moeizaam van mijn bed.
Jezus, wat een rugpijn.. Van Pitbull is niets meer te bekennen. En de tuinpoort staat open.
De tuinpoort staat open??? Gedverdegedver!! De dokter is die vergeten dicht te doen.
De angst slaat mij om het hart. Pitbull is los en hij is buiten. Alarmfase Rood!!
Snel bel ik Jansen want die is Wethouder en kan dus het gehele Gemeenteapparaat inzetten om mijn hond op te sporen. Vervolgens kan hij het zaakje in de doofpot stoppen want voor hetzelfde geld nemen ze Pitbull in beslag en ben ik hem kwijt.
Jansen zit alleen maar te snuiven en te wauwelen aan de fone. Over hoe druk hij het wel niet heeft en waar ik het lef vandaan haal om van hem te eisen, gemeenschapsgeld in te zetten om een ‘gedrocht’ op te sporen.
“Alles goed met je long, Kees?”, vraagt hij zoetsappig. “Mogen we ervan uitgaan dat wij voorlopig verlost zijn van jouw aanwezigheid waar dan ook?
Ik kom zo wel even langs. Dan neem ik een stevig stuk biefstuk van de hond voor je mee. Daar knap je zo van op. Daarom word je ook ziek, manneke, omdat je weigert vlees te eten”
Dus smijt ik de hoorn op het toestel en bel Ab.
Een uur later komt Ab aanscheuren met naast zich het brok ellende, zich noemende en schrijvende W.H.L.Jansen, de risee van politiek Nederland.
Echter, voordat Ab deze vleesgeworden belediging van onze cultuur ging ophalen omdat hij alleen nooit levend bij mij zou zijn aangekomen, had Ab mijn hond Pitbull al gevonden en teruggebracht. Pitbull lag gewoon in de schuur te slapen en de deur was achter hem dichtgevallen.
En dan stopt de auto. Jansen stapt, links en rechts om zich heen loerend uit de auto. Op zijn gezicht de glans van de overwinning, de politieke schijnheiligheid als verschraalt kaarsvet van zich af druipend. Kortom Jansen de overwinnaar.
Ik heb wat water op mijn gezicht geplensd en loop hem tegemoet. Een beetje jammerend.
Jansen groeit en groeit en loopt vastberaden mijn huis binnen. Regelrecht in het hol van de leeuw.
En daar staat hij plotseling tegenover Pitbull. En Pitbull ligt niet aan de ketting.

Ik heb Jansen 2 uur laten staan als een verstijfd standbeeld met pitbull lichtelijk grommend tegenover zich.
Dagen zal ik nog nodig hebben om al het zweet van Jansen van de vloer te schrobben.
Dus als je met alle geweld een pamflet wilt schrijven, Jansen, doe het dan wel volledig,ja?.