Hemelbestormer

Een metafoor: [i]He reached the clearing at the end of the path.[/i]
Een waarheid: [i]Death is the gift that keeps on giving.[/i] Zaterdagnacht liep ik naar huis, enigszins onvast en met een brein dat zachtjes gonzend in mijn hersenvocht dobberde. Toch nog bewust genoeg om mijn plekje in het grote geheel te kennen. Ik was nederig, en waakte er voor de stilte, de schaduwen en het nachtelijke licht niet te verstoren. De hemel was enorm, alleen begrensd door mijn fantasie, en de silhouetten van middeleeuwse gevels in mijn ooghoeken.

Maar was ik stil genoeg? Was ik nederig genoeg? Jij liep die zelfde nacht onder deze zelfde hemel, maar een centimeter of vijf op de kaart van mij vandaan. Toch hoorde ik de klap niet, de gillende banden niet. Ik rook geen smeulend rubber op koel asfalt. Schreeuwde je? Of heb je niks gemerkt? Misschien wentelde jouw laatste adem traag omhoog, botsend tegen moleculen zuurstof, uiteenvallend in de koele lucht, traag reizend door de atmosfeer. Misschien daalde jouw laatste adem neer, en streek hij mij langs de onwetende wang, vermengd met de wind, op weg naar nieuwe bestemmingen.

Ik weet het niet. Maar de dood is tussen ons gekomen, en wie moet het me vertellen als jij het niet doet? Pas als wij je eén voor eén achterna komen, met ons eigen verhaal over onze eigen laatste adem, zullen we inzicht verwerven. Ik vertrouw er op dat jij ons dan bij de hand neemt, dat je ons leidt naar de open plek aan het einde van het pad. Bloemenkind, met je lange krullen. Vol van energie. Lachend en dansend, je geest vaker verruimd dan anderen lief was, maar waarom ook niet? Grenzen waren aan jou niet besteed. Jij kende het geheim van het leven.

Nu ken je ook het andere geheim. En wij, wij kunnen alleen maar wachten, en onze vragen bedekken met vruchtbare aarde. Zul je over ons waken? Ik beloof je dat ik aan je denk als ik naar boven kijk.

Het was goed je gekend te hebben.