Het is nu bijna een maand geleden dat ik onze zeventienjarige relatie beëindigde. Het einde kwam niet omdat we veel ruzie hadden of dat het vuur was gedoofd. Ik begon me, ingegeven door de omgeving, steeds meer te realiseren dat ze slecht voor me was. Dat slechte zag ik in het begin van onze relatie niet. In het begin van de relatie was ik blij dat ze er was. Op momenten van twijfel, spanning, geluk of haar gewoon even nodig hebben, was ze er altijd voor me. Ze loodste me door de golven van mijn emoties.
Maar ook wanneer ik me verveelde of gewoon lekker dom voor me uit zat te staren kon ze heerlijk aanwezig zijn. Ik zie ons nog samen in een bootje zitten op de kaag. Zij die mijn geluk kon completeren en het moment van geluk kon uitvergroten en het naar een ander level kon brengen. Zij kon me altijd helpen met denkprocessen die ik had. Zij gaf me de rust die ik nodig had om bepaalde zaken uit te denken of om bepaalde dingen te zien die ik nog niet zag.

Maar in de loop van jaren begon ik de nadelen van haar te zien. Met het verstrijken van de jaren merkte ik dat ik echt niet meer zonder haar kon. Zodra ze er even niet was, kon ik helemaal in paniek raken en kon het gebeuren dat ik stad en land afreed op zoek naar haar. Wat ook begon te irriteren was het feit dat ze er altijd was. Ik was geen moment meer alleen. Ze drong je altijd op, als ze geen aandacht van mij kreeg deed ze er alles aan om mijn aandacht weer op haar zelf gericht te krijgen. Ze had een stempel op me gedrukt die steeds meer en meer op mij begon te drukken.

Het einde van de relatie werd ingeluid doordat zij vaker werd geweerd uit publieke gebieden. Wij werden op stations, ziekenhuizen, en andere openbare gelegenheden wreed uit elkaar gerukt. Ik merkte dat het gemis mij in het begin zwaar viel en dat ik mij zwaar irriteerde aan de blikken van mensen om mij heen die ons samen zag. Doordat we vaker uit elkaar werden gerukt kwam ik er wel achter dat een leven zonder jou ook een optie zou kunnen zijn.

Het stamt uit die periode dat ik het voor het eerst probeerde om een eind aan de relatie te maken. Het lukte toen nog niet, ik trapte in haar subtiele valkuil. Ze kon me ineens overvallen met een groot gemis waar zij dan gebruik van maakte. Haar ware bedoelingen wierp zij als een rookgordijn voor mij op. Doordat rookgordijn kon ik haar ware bedoelingen niet zien, haar bedoeling om weer voor altijd samen te zijn.

Maar nu ben ik sterk, de eerste maand alleen zijn zit erop. Het begin was best zwaar want ik rook en zag haar overal. Ook thuis kwam ik overal spullen van haar tegen, haar aansteker, haar asbak of een foto waar wij intens gelukkig samen op staan. Dat waren de moeilijkste momenten om doorheen te komen. Naarmate de tijd verstreek werd het makkelijker, ik kon haar steeds meer en meer weerstaan. Ik doorzag haar trucjes, als ik dronken werd probeerde ze het nog wel eens. Of ze liet andere proberen om ons weer samen te brengen. Maar nu ga ik het redden zonder haar, ik zal het best wel nog wel eens moeilijk krijgen. Maar ik voel me gesterkt in mijn overtuiging en ik zeg met luide stem “Brandaris vaarwel het gaat je goed”

Categorieën: Algemeen

14 reacties

WritersBlocq · 6 januari 2006 op 13:00

Hoi Zwet, knap dat je verlost bent van het nicotinemonster, ik ben (nog) niet zover 🙁

Het is een leuke column, maar de onnodige slordigheidjes maakten het lezen een beetje onprettig. Je hebt het vaak over ‘zij’ en ‘haar’, maar begint dan weer over ‘jij’. En zo nog een paar kleinigheidjes. Maar nogmaals: De fik in Brandaris, nee, niet die op Terschelling en nee, niet door jou 🙂

KingArthur · 6 januari 2006 op 13:03

Zelf denk ik meer aan Begin als titel. Dat is toch iets positiever ingestoken lijkt mij en past wat beter bij het einde van je tekst dat je probeert te schrijven. Maar ik kan je verhaal wel goed volgen. Ik moest direct denken aan stukken van mijzelf als: Aan de kant gezet en Welkom thuis.

Jammer is ook een klein foutje in de laatste zin van de 4e alinea.

*** EDIT ***
Mag ik de anderen danken voor de reacties! Ik ben er dus flink ingestonken. 🙂

Chantal · 6 januari 2006 op 13:39

Ondanks de slordigheidsfoutjes vind ik het verhaal echt super! Vooral op het moment dat je doorkrijgt dat je column niet over een relatie met een vrouw gaat.

Las lekker weg, deze column.

Troy · 6 januari 2006 op 14:41

Ik ben er ingestonken, dus dat heb je knap gedaan. Ik vind het wel vreemd overkomen dat je de “ze” in alinea vier plotseling met “jou” aanspreekt.

Outsider · 6 januari 2006 op 14:51

[quote]Doordat we vaker uit elkaar werden gerukt kwam ik er wel achter dat een leven zonder jou ook een optie zou kunnen zijn. [/quote]

Er zou in deze zin een foutje moeten zitten volgens King, maar ik zie hem niet of het zou moeten zijn dat in plaats van ‘jou’ er beter ‘haar’ kan staan.

[quote]Ze had een stempel op me gedrukt die steeds meer en meer op mij begon te drukken. [/quote]
Twee keer het woord ‘drukken’ in deze zin vind ik niet zo mooi. Er zou bijv. beter kunnen staan
: ‘Ze had een stempel op mij gedrukt die (of dat???) mij steeds zwaarder begon te vallen’ of ‘Ze had een stempel op mij gedrukt die meer en meer als een loden last begon te wegen op mijn geteisterde ziel en mijn afgematte lichaam.’ (Een beetje drama maken kan nooit kwaad.)

Mup · 6 januari 2006 op 14:53

Een op-het-verkeerde-been-column, ik stonk erin, tot de vierde alinea!

Sterkte en hou vol!

Groet Mup.

Mosje · 6 januari 2006 op 16:15

Hoewel ik niet een erge grote fan ben van de op-het-verkeerde-been-zet stukjes, kan ik deze wel waarderen.

Trukie · 6 januari 2006 op 16:37

Hij is leuk.

Li · 6 januari 2006 op 22:04

Op de één of andere manier komt deze column me bekend voor 😕
Ach wat maakt het uit; ik vind em leuk.

Li

sally · 6 januari 2006 op 22:08

😛 😛 😛 😛
En ook ik stonk erin. Had al medelijden. Maar moet blij voor je zijn. Gefeliciteerd.

Grappig!
groet
Sally

Raindog · 7 januari 2006 op 01:38

Als ervaren roker was het een open-deur verhaal vanaf alinea drie. Bovendien, de vergelijking tussen de sigaret en een relatie heb ik hier al wat vaker gelezen. Te vaak misschien wel om deze nog te kunnen waarderen. Sorry, maar heel erg gefeliciteerd met het stoppen. Daar neem ik dan wel weer mijn petje voor af.

melady · 7 januari 2006 op 02:00

Vanaf het begin rook ik onraad en stonk er niet in.

Maar wel een lekkere leesbare column met mooie zinnen waar ik wat van opsteek. Ik rook er één op je: Een Barclay.

pepe · 7 januari 2006 op 11:12

😛
Knap dat je gestopt bent met roken, nu hou je meer tijd over om te schrijven 🙂

Mij had je eerst ook op het verkeerde been.

bert · 7 januari 2006 op 15:00

Hier kan ik niet meer aan toevoegen dan: Volhouden.

Zelf ben ik volgende maand al weer twee jaar van het roken af. Ik ben toen samen met mijn kinderen gestopt in de nacht van ons 25 jarig huwelijksfeest en de bruiloft van onze dochter. Het totaal ontbreken van sigaretten in huis heeft me erg geholpen. Alleen de kassa’s in supermarkten en tankstations vond ik erg moeilijk te passeren.
Het is een paar maanden echt doorzetten geblazen.
Ik kan nu nog wel genieten van sigarettenrook maar heb er absoluut geen last meer van als anderen om me heen roken.
Uiteindelijk ben ik heel blij dat het ons gelukt is.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder