Het einde

Het is nu bijna een maand geleden dat ik onze zeventienjarige relatie beëindigde. Het einde kwam niet omdat we veel ruzie hadden of dat het vuur was gedoofd. Ik begon me, ingegeven door de omgeving, steeds meer te realiseren dat ze slecht voor me was. Dat slechte zag ik in het begin van onze relatie niet. In het begin van de relatie was ik blij dat ze er was. Op momenten van twijfel, spanning, geluk of haar gewoon even nodig hebben, was ze er altijd voor me. Ze loodste me door de golven van mijn emoties.
Maar ook wanneer ik me verveelde of gewoon lekker dom voor me uit zat te staren kon ze heerlijk aanwezig zijn. Ik zie ons nog samen in een bootje zitten op de kaag. Zij die mijn geluk kon completeren en het moment van geluk kon uitvergroten en het naar een ander level kon brengen. Zij kon me altijd helpen met denkprocessen die ik had. Zij gaf me de rust die ik nodig had om bepaalde zaken uit te denken of om bepaalde dingen te zien die ik nog niet zag.

Maar in de loop van jaren begon ik de nadelen van haar te zien. Met het verstrijken van de jaren merkte ik dat ik echt niet meer zonder haar kon. Zodra ze er even niet was, kon ik helemaal in paniek raken en kon het gebeuren dat ik stad en land afreed op zoek naar haar. Wat ook begon te irriteren was het feit dat ze er altijd was. Ik was geen moment meer alleen. Ze drong je altijd op, als ze geen aandacht van mij kreeg deed ze er alles aan om mijn aandacht weer op haar zelf gericht te krijgen. Ze had een stempel op me gedrukt die steeds meer en meer op mij begon te drukken.

Het einde van de relatie werd ingeluid doordat zij vaker werd geweerd uit publieke gebieden. Wij werden op stations, ziekenhuizen, en andere openbare gelegenheden wreed uit elkaar gerukt. Ik merkte dat het gemis mij in het begin zwaar viel en dat ik mij zwaar irriteerde aan de blikken van mensen om mij heen die ons samen zag. Doordat we vaker uit elkaar werden gerukt kwam ik er wel achter dat een leven zonder jou ook een optie zou kunnen zijn.

Het stamt uit die periode dat ik het voor het eerst probeerde om een eind aan de relatie te maken. Het lukte toen nog niet, ik trapte in haar subtiele valkuil. Ze kon me ineens overvallen met een groot gemis waar zij dan gebruik van maakte. Haar ware bedoelingen wierp zij als een rookgordijn voor mij op. Doordat rookgordijn kon ik haar ware bedoelingen niet zien, haar bedoeling om weer voor altijd samen te zijn.

Maar nu ben ik sterk, de eerste maand alleen zijn zit erop. Het begin was best zwaar want ik rook en zag haar overal. Ook thuis kwam ik overal spullen van haar tegen, haar aansteker, haar asbak of een foto waar wij intens gelukkig samen op staan. Dat waren de moeilijkste momenten om doorheen te komen. Naarmate de tijd verstreek werd het makkelijker, ik kon haar steeds meer en meer weerstaan. Ik doorzag haar trucjes, als ik dronken werd probeerde ze het nog wel eens. Of ze liet andere proberen om ons weer samen te brengen. Maar nu ga ik het redden zonder haar, ik zal het best wel nog wel eens moeilijk krijgen. Maar ik voel me gesterkt in mijn overtuiging en ik zeg met luide stem “Brandaris vaarwel het gaat je goed”