Het Elfde Gebod

Het staat er echt. Een groot bord op de boulevard vlak voor de ingang. “Gij zult genieten”. Klinkt goed als je gaat borrelen. De tekst wordt omlijst door reclame voor Leffe, en ik kom gelijk in de stemming. Samen met een paar vriendinnen borrelen aan de boulevard. Sommige tradities moet je in ere houden, en dus proppen we ons op een donderdagavond weer allemaal in een auto en tuffen richting strand en borrels. Het gebod spreekt ons wel aan, en rond half negen zitten we gezellig aan een tafeltje. Bier, wijn en ijsthee worden besteld, en rustig wachten we tot onze drankjes komen. En wachten. En wachten. Eindelijk, bijna twintig minuten later, komt de serveerster. Wij vragen vriendelijk of we de borrelhapjes gelijk kunnen bestellen, maar nee, daar gaat zij niet over. Zij is er om de bestellingen op de tafeltjes te zetten, en zal haar collega wel even sturen. Na weer tien minuten komt de collega-serveerster.

“Goedenavond, u wilde iets bestellen hoorde ik van mijn collega?”
“Wij willen graag wat borrelhapjes. Bitterballen, stukjes kaas en misschien de salami?”
Ze fronst haar wenkbrauwen. Kijkt met een moeilijke blik op haar horloge. Het is inmiddels twee minuten over negen.
“Sorry, dat gaat niet. De keuken gaat om negen uur dicht, en de kok is weg.”
“Pardon? Een kwartier geleden kon de kok het wel maken, maar de serveerster het niet opschrijven. Nu kan de serveerster het wel opschrijven, maar de kok het niet maken?”

Om een lang verhaal kort te maken: daar kwam het wel op neer. We konden praten als Brugman, maar nog geen pinda verscheen er in zicht om onze magen te vullen. Volgens mij wordt het personeel daar getraind om een ander gebod aan te hangen: Gij zult uw klanten zo spoedig mogelijk weer naar buiten werken. Het is zomer. Het is HOOGSEIZOEN. En de plaatselijke horeca maar klagen dat ze het zo moeilijk hebben. Word je niet voor elven al de zaak uitgezet omdat ze gaan sluiten, dan blijkt de keuken opeens dicht te gaan als je ergens gaat borrelen.

Nadat we ons drankje hadden opgedronken, zijn we vertrokken. Na enig gefilosofeer in een gelijknamige tent terechtgekomen. Ze hadden alcohol in overvloed. Bitterballen konden eindeloos besteld worden. De olijven waren heerlijk, met een beetje parmezaanse kaas en pijnboompitjes eroverheen gestrooid. Het stokbrood was wit en vers, de bijbehorende kruidenboter lekker smeuïg. En de sluitingstijd? Toen wij rond middernacht vertrokken, was er nog geen serveerster geweest die de woorden “laatste kans om iets te bestellen” in haar mond had genomen. Misschien een idee om het bord van de boulevard een paar honderd meter te verplaatsen?!