Het is de hoogste tijd…

… dat jullie eens op jullie zelf gaan, moeten de kinderen gedacht hebben.
We hebben iets te vieren, een klein niet zo bijzonder feestje. Eigenlijk niet eens vandaag, maar morgen. En omdat we morgen als gezin niet compleet zijn, doen we het een dagje eerder. Het avondeten is net wat chiquer dan gewoonlijk op een doordeweeks maandag, vanmiddag hebben we ook nog snel een cake gebakken voor bij de koffie.
Alle drie de kinderen zitten wat zenuwachtig te wiebelen aan tafel en zodra de laatste hap is genomen, vliegt er eentje naar de slaapkamer.

Met een vreselijke lach op zijn gezicht, komt hij de huiskamer in met een Blokkertas. Grote zus haalt er een envelop uit en die wordt op tafel gelegd. Ik durf hem niet te pakken, dus dat mag manlief doen. Een for ever friends kaart, met lieve woorden.
Uit de kaart komen papieren rollen, die in mijn handen worden gestopt en ik moet het voorlezen, nu is dat gewoonlijk niet zo’n probleem. Ik kan lezen en ben ook wel gewend om voor publiek te lezen. Maar nu klap ik dicht, bij het zien van een geprinte bevestiging van een hotel. Dochter was wel zo slim om het niet per post te laten verzenden.

De letters dansen werkelijk over het papier en ik ben muisstil. Perplex. Overrompeld, overdonderd en zeer verrast.
Ze moeten het me voorlezen, voor ik besef wat ze ons hebben geflikt. Eerst krijg ik het benauwd, want ik heb in die dagen afspraken staan, waar ik niet onderuit kan. Dochter wimpelt dat meteen weg, zo lekker nonchalant ‘van-kan-jou-dat-nu-wat-schelen, denk-eens-aan-jezelf.’ En ergens heeft ze wel gelijk, vind ik nu.

Ze sturen ons twee hele dagen en nachten van huis, het eerst volgende weekend zal Château Marquette ons tijdelijk verblijf zijn.
Nu ik inmiddels wat van de schrik ben bekomen, kan ik zeggen: ‘geloof me, wij gaan samen twee dagen kinderloos genieten.’
En toch zal ik ook weer blij zijn als ik ze alle drie weer terug zie bij thuiskomst.

De drie kinderen hebben al meer dan een week met dit geheim rondgelopen en zich niet versproken. Ik heb niets, maar dan ook echt helemaal niets gemerkt. Alle telefoongesprekken en mailverkeer heb ik gemist. En zelfs als de oudste moet werken is er CX-oppas geregeld. Opa en oma zijn ook ingelicht en hebben er een schepje bovenop gedaan.
WIJ krijgen zakgeld mee, in plaats van andersom. Met de opmerking dat we niet thuis mogen komen voor het zakgeld op is en we moeten ons ook geen zorgen maken over hen. Zij redden het wel, zeggen ze vastberaden.