Het mannetje

Het mannetje fietste twee keer in de week bij ons voorbij. Hij was kort van stuk, zijn benen kwamen altijd helemaal strak als de trapper onder was en dan nog moest hij zijn enkelgewrichten gebruiken om contact te houden met de trappers. Hij droeg een beige pet, zo eentje die je al jaren en jaren nergens meer kunt kopen. Onder zijn snelbinders zat altijd een kratje bier met twaalf flesjes Bavaria. Heen leeg en vol terug, zijn buik maakte altijd zichtbare sprongetjes van links naar rechts en zijn blik was altijd strak naar voren gericht. Ons mooie bloemperk met garaniums was nooit aan hem besteed. Hij was altijd onberispelijk glad geschoren en soms liep er een druppeltje traanvocht over zijn gezicht. Wedden dat hij ‘Fresh-Up’ aftershave gebruikt, had ik eens gekscherend bedacht.
‘Ik zie het fietsende mannetje nooit meer, met dat Bavaria kratje op zijn fiets, zie jij die nog wel eens?’
‘Weet je dat niet’, antwoordde de buurvrouw direct, ‘die is dood gevonden door zijn dochter achter zijn televisie. Hij woonde alleen…’, en ze putte zich uit om me uit te leggen waar.
Ik hoorde haar niet meer en bedacht hoe ik om hem zou rouwen. Uitgaande van mezelf, door een gemis in mijn vertrouwde straatbeeld, of om hemzelf, omdat het me een aardig mannetje leek en om zijn dochter die haar vader moest missen.
Ik besloot tot het laatste, ondanks de geraniums, de buurvrouw en ik keken zwijgend naar vier druk pratende Moslimvrouwen in kleurige gewaden die langstrokken, zonder ons op te merken.
‘Er komt vast weer een vertrouwd straatbeeld voor terug’, zei ik tegen haar.
‘O ja’, antwoordde ze.