Het terhandstellingsgesprek…

Onlangs moest ik naar de apotheker voor het ophalen van medicijnen. Mijn huisarts had namelijk in overleg met mij bepaald dat ik toe was aan een medicatie. Zo heet dat tegenwoordig. Vroeger kreeg je medicijnen, vandaag de dag medicatie. Waarom is mij niet helder, waarschijnlijk klinkt het interessanter. “Heb je je medicatie al ingenomen ?”, klinkt beter dan dat je roept “heb je je medicijnen al ingenomen ?”. Of misschien moeten mensen bij de kreet “medicijnen” teveel denken aan medicijnmannen. Aan kwakzalvers. Alhoewel, kwakzalvers bestaan ook niet meer. Het zijn tegenwoordig “healers”. Zoals Jomanda uit Tiel of wijlen Klazien uut Zalk.…

Hoe dan ook: ik verliet het kamertje van de dokter met een geprint papiertje waarop mijn medicatie stond afgedrukt.

Nu schijnt het tegenwoordig zo te zijn dat niet alle medicatie meer door de verzekering wordt vergoed. De dokter heeft me dat tijdens ons gesprek uitvoerig uitgelegd. Ik zou de afgesproken medicatie zelf moeten betalen omdat de minister nu eenmaal van mening is dat mijn kwaal mijn eigen schuld is en dat ik dan zelf ook maar voor de kosten moet opdraaien. Daar heb ik best wel wat gevoel bij. Het is uiteindelijk mijn lichaam en mijn probleem. Dus ben ik in voorkomende gevallen best bereid om een duit in het zorgzakje van de minister te deponeren.

Terug naar de apotheek waar het ophalen van medicatie veelal tot een twee dan wel drietrapsraket is geworden. De apotheek heeft namelijk geen voorraad meer. Dus kom je op dag één het recept brengen waarbij de assistent standaard vertelt dat het moet worden besteld en dat je op een andere dag, dag twee, maar weer eens langs moet komen om te informeren of het er al is. Mocht dit niet het geval zijn, dan mag je op dag drie nog een keertje aanwippen.

Overigens, als je het echt dringend nodig hebt en je dringt onbeschoft aan, dan wil de assistent nog wel eens overstag gaan en je voor één dag wat medicatie meegeven. Maar uitsluitend bij hoge uitzondering. Of je moet, zoals in mijn geval, het zelf moeten betalen. Dan is alles op voorraad en weet ze niet hoe snel ze het bedrag in de kassa moet rammen.

Ik moest voor de pillen dertien euro tien betalen. Ik kreeg daarbij wel een vijftal A4-tjes met waarschuwingen, adviezen voor het innemen en nog wat overige overbodige informatie van de fabrikant. Toen ik later thuis de bijgeleverde rekening bekeek zag ik tot mijn niet geringe verbazing dat de medicatie zes euro en tien cent kostte maar dat er voor “het terhandstellingsgesprek”  zes euro werd gerekend. Ik heb er even rustig over nagedacht.

Ik denk dat die kosten gaan over de uitleg van de assistent. Over de nuttige verbale informatie dat ik de pillen oraal moet innemen en dan vooral met een glaasje water. Pil op de tong, glaasje water erbij en doorslikken. Zes euro. Kassa !!

Ik ben benieuwd wat de supermarkt extra rekent als ik op een zelf uitgeschreven receptje een krat bier kom halen. Ik zal voor zekerheid nog maar even aan de kassa melden dat ik geen gebruiksvoorschrift nodig heb. Je kunt namelijk niet weten…

Brompot