Het zijn net mensen

Als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het pas half zes in de ochtend is. Maar het kan mij niet deren, dus volgeladen zakken met appels en oud brood in een tasje, mijn altijd stand-by camera en een goed humeur doen de rest wanneer ik de deur open en het stille mistige vochtige gras betreed. Het enige dat ik hoor is het wakker worden van de vogels die elkaar al op de hoogte houden van de laatste nieuwtjes in de wondere wereld waar zij in geboren zijn. Het zijn ook net mensen.
Ik loop in de ochtendmist langs het bospad en besluit nu eens op de verharde weg mijn wandeling te beginnen, want meestal duik ik direct de bossen in om mijn ochtend een goede dag te bezorgen door te snuiven aan de groene natuur die nog nat van de mist wakker wordt.

Het licht doet zijn best om door het wolkendek door te komen, de nacht te verdrijven en ik zie al dat er een kleine zonnestraal de moed heeft om zich los te maken uit de witte wolkenwereld en zichzelf even te laten zien aan mij. In een opwelling wuif ik naar die ene straal die nog niet zo sterk is dat het mijn ogen verblind. Door die domme actie moet ik zelf lachen. Gelukkig dat niemand mij ziet anders zou er zeker een dwangbevel tot opsluiting volgen, want wie zwaait er in de ochtendgloren nou al naar een kleine zonnestraal. Een mens natuurlijk.

Ah daar zie ik ze al in de verte. Mijn drie bruine en witte vriendinnen die mij al gehoord hebben want ik zie ze naar de afrastering komen lopen om mij te verwelkomen. Niet mij persoonlijk natuurlijk, maar het feit dat zij weten dat er altijd wel een appeltje in mijn zak zit of een stukje brood in de tas maakt dat ik er drie grote vriendinnen bij heb die zich graag laten aaien en ik vertel ze mijn dromen van de afgelopen nacht en wat ik zoal ga doen vandaag.

Elke keer als ik langs loop komt er altijd wel eentje gedag zeggen. Ik sta voor het hek en zeg met een zacht goedemorgen dat ze weer mooi en lief zijn en geef hen de appels die zij voorzichtig uit mijn platte handpalm halen met die grote tanden, terwijl ik in die prachtige grote trouwe ogen kijk van die lieve dieren. Ik kan mij nog steeds niet voorstellen dat er mensen zijn die paarden pijn kunnen doen, martelen, schoppen, slaan en zelfs eten. Maar gelukkig zijn deze drie nog levend en wel aan het smullen van de meegenomen appels terwijl ik gezellig doorvertel, wetende dat zij toch niet luisteren. Dat blijft wel als ik ze nog even aai en zij alle drie als op commando zich omdraaien en hun veld weer inlopen. Zij hebben hun appels gehad en tot volgende keer maar weer. Ach, net mensen.
Slenteren in de ochtend, zo in de stilte van de natuur, vocht op je huid van de optrekkende mist geeft je een gevoel van macht. Van heerser over alles en iedereen. Omdat je alleen bent, althans dat denk je. De vogels laten zich gelden en beheersen de bovenwereld in de bomen en laten dit luider merken naarmate het steeds lichter wordt. Ik loop naar een weiland dat vol staat met prachtige koeien. Die lieverds en nieuwsgierige dames, staan mij ook al op te wachten, die weten dat er wat te smullen valt als dat gekke mens altijd langskomt met haar witte plastic tasje.

Want daar zit altijd wel iets in voor ons. Alsof ze het elkaar steeds maar weer influisteren. Ze kijken eens links en dan weer rechts en de hele meute komt gezellig bij mij buurten aan het hek, sommigen hebben totaal geen interesse in mij of de inhoud van mijn tas met afval en sommige wachten gewoon op de verrassing die ik hun elke ochtend wil brengen. Ik kijk in een stel prachtige ogen met mooie lange wimpers en ook hier kan ik mij niet voorstellen dat dit soort lieve dieren die niemand kwaad doen opgegeten worden en hun huid gebruikt wordt voor allerlei dingen die de mens zo nodig heeft. Waarbij ik mij altijd afvraag of er nou nergens een vervanging voor is. Maar ja wie ben ik nou helemaal alleen.

Ik had vroeger ook leren schoenen, totdat ik vernam waar ze vandaan kwamen, vanaf die tijd is het voor mij alleen stoffen schoeisel en slippers van plastic. Die ene druppel maakt voor mij toch het verschil, als alle mensen nou eens meedruppelen zouden de koeien een heerlijk leven in het weiland hebben en zouden de grasmaaimachines niet meer nodig zijn, dat zou weer energie uitsparen en zo zou de cirkel toch rond zijn? Simpel en dom misschien maar een optie blijft het wel.

De koeien nemen dankbaar mijn appels en oud brood in ontvangst en zwaaien ongegeneerd met hun staart de vliegen van hun huid terwijl zij eten en poepen tegelijk, net varkens die ik helaas niet op mijn weg tegenkom. Daarvoor moet ik naar een heel andere kant van het bos zijn, maar die zijn nog in het hok dus daar kan ik niets kwijt. Als de koeien merken dat de tas leeg is wil er eentje toch even met dat grote hoofd in de tas en ik schrik want ik weet dat ze alles eten als er maar een luchtje aanzit. Ook de koe schrikt en deinst wat achteruit. Ik praat wat tegen ze en gerustgesteld komt Greta twee weer naderbij en ik wrijf haar over het lange gezicht en zie in die grote mooie ogen met ook die prachtige wimpers dat wij als mens gewoon niet weten waar wij mee bezig zijn. De koe kijkt mij aan en ik verbeeld mij dat zij knipoogt. Zij kijkt nog eenmaal naar mijn lege tas ik leg haar uit dat ik morgenochtend weer terugkomt met vers fruit en dat zij even moet wachten. Het kan haar weinig interesseren want zij draait zich om en ik kon nog net naar achteren springen want asociaal ging zij uitgebreid staan plassen met de kont naar mij toe.

De rest van de koeien was al weggelopen, die hadden hun ochtendsnack al gehad en vonden het verder wel best.
Ach het zijn soms net mensen.