Hij mag echt helemaal niks. Echt niet. Laatst stonden er drie mannen naast zijn plekje op de camping. Die hadden een soort mannenweekend. Althans, zo leek het. Ze hadden een hele rare zwevende barbecue bij zich en hout. Ze hadden hem vrolijk begroet. “Hé hondje”. Zo heet hij natuurlijk niet, hij heet Stef, maar goed. Hij was toch maar eens gaan kijken. Natuurlijk rende het vrouwtje gelijk weer achter hem aan. De mannen riepen hem toch zelf!
In de ochtend erna rook het echt heerlijk. Hij had zijn eigen brokjes op maar ach, een extra beetje eten, dan kan toch altijd wel. Hij liep zijn neus maar eens achterna. Gebakken eieren met spek, hmmm. Kijk, ze hadden het nog op de grond staan ook. Nu maar hopen dat het vrouwtje niet in de gaten had dat hij weg was.
Even later werd hij aan zijn halsband wat hardhandig meegetrokken. Hè nee hè, ze had het weer gezien. Soms zou hij willen dat ze niet zo alert was. De buurmannen moesten er om lachen, dat was nog het ergste. Hij nam zich voor om niet meer naar hen toe te gaan. Tenminste, als er geen eten was, dan.
Hij snapte het ook niet zo goed, hij deed toch geen kwaad. Het vrouwtje van Luna vond het ook leuk als hij kwam kijken. Ze zette wel altijd de etensbak van Luna zo dat hij er niet bij kon. Dat zou het vrouwtje wel weer bedisseld hebben, dat wist hij bijna zeker. Daar mocht hij dan wel naar toe, gelukkig. Maar verder. En hij wist prima de weg op de camping, daar lag het niet aan.
En neem nu die nieuwe caravan. Mooi, groot en een lekkere bank om op te slapen. Zover geen probleem. Alleen, het baasje en vrouwtje deden ’s nachts de deur naar de slaapkamer dicht zodat hij niet op bed kon kruipen. Op zich natuurlijk een beetje vervelend, hij lag graag warm. Maar nu had hij ontdekt dat als hij met zijn neus een zetje gaf tegen het ene deurtje en hij zijn pootje dan wiebelde tussen de spleet die dan ontstond bij het andere deurtje, hij alles opzij kon schuiven. En dan ging de deur open en kon hij lekker bij het vrouwtje kruipen. Maar wat denk je, dat mocht hij niet, ze had hem teruggestuurd en toen hij niet gelijk was gegaan, was ze nog uit bed gekomen ook. “Hup, terug op de bank.” De dag erna had ze er wel om gelachen en tegen het baasje gezegd dat hij voor Houdini studeerde. Geen idee wie dat is maar het zorgde er in ieder geval niet voor dat hij zijn zin kreeg.
Weet je, soms is het gewoon niet eerlijk. Mensen mogen veel meer dan hondjes.
0 reacties