Hubert

Hubert was een bijzondere verschijning rond onze zomerresidentie.Op het eerste gezicht een in zichzelf gekeerde oudere man die we dagelijks in een franse outfit uit de vorige eeuw langs zagen kuieren. Baretten in diverse kleuren altijd passend bij de warme natuurtinten van zijn wijde pofbroeken en ruime mantels.

Hubert sliep zomer en winter buiten in een zelf getimmerde kist vlak onder het dak van zijn chalet, afgezonderd en beschut tussen beukenhagen. In de ogen van veel mensen een zonderling. Met de kippen op stok, bij het krieken van de dag weer op om na te denken, piano te spelen en gedichten te schrijven. Daarover raakten we dan ook bij toeval aan de praat, schrijven, poëzie, het leven, de belemmeringen die hij voelde in het contact met mensen. Dan ging Hubert open en was niet te stuiten in zijn observaties en gedachtensprongen, ogen fel en indringend, plotseling ontroerd of verontwaardigd. Praatjes in de loop waren het, tot aan de afslag naar zijn huisje waarna ik rechtdoor moest. ‘No strings attached.’ Maar in de resterende wandeling naar huis was de wereld vaak een stukje dichter om me heen getrokken.

Toen ik op een dag mijn beloofde bundel dagversjes langs kwam brengen werd ik tot mijn verrassing welkom geheten in zijn woonkamer.
Langs de wand rijen zelf geprinte kleine boekjes met zijn aforismen en gecomprimeerde gedachten. Hij was aan de hand van wat hij schreef op ontdekkingstocht in zichzelf, na breuken binnen zijn gezin en lange reizen door Europa. Daar had hij tijd voor nodig en zoveel mogelijk afzondering.

En nu is Hubert dood. Hij heeft op een zaterdagavond op een gruwelijke manier zijn leven beëindigd en is twee dagen later door een buurman gevonden. Er was die avond feest op het park met optredens en vuurwerk. Dat moet hij nog gehoord hebben.
En ik vind dat geen dood die bij Hubert past, niet bij de gevoelige, gecompliceerde en erudiete man die ik blijkbaar maar voor een flintertje heb leren kennen. Tegen mijn zin is mijn waardering voor hem omgeslagen, zijn mijn herinneringen bezoedeld en donker geworden. Maar wat heb ik te vinden, wat weet je van de afgronden in een mens.
In het overlijdensbericht schreef de familie dat aan een lange en eenzame strijd een eind gekomen was.
Een maand geleden kreeg ik in ons postvakje nog een sierlijk kaartje van hem met als tekst;

‘ Welsprekendheid was toch verkrijgbaar
Want alle woorden bleken zwijgbaar’

Daar moet ik het maar bij laten.