“Maar een man mag niet huilen, ook al heeft hij verdriet,” zong een Nederlandse smartlappenzanger in de jaren-70. Tot groot leedwezen van mijn buren breng ik dit fraaie lied zo nu en dan voor dag en dauw luidkeels ten gehore. Onder de douche. De hele straat wakker, en iedereen op tijd bij de baas. Mooi zo. Maar de Japanner heeft tegenwoordig een andere visie op dit onderwerp. Bijzondere mensen, die Japanners. Onlangs was ik een paar dagen op pad met een filmploeg van de Japanse televisie. Zelden werd ik vriendelijker en respectvoller behandeld dan door deze mensen. Het heeft me al die dagen werkelijk aan niets ontbroken. Waar wij iets hebben van “doe maar gewoon”, is de Japanner zich geloof ik erg bewust van rangen en standen.

Allerlei gedragscodes spelen in de Japanse samenleving een grote rol. De wijze van begroeten schijnt erg belangrijk te zijn. Ook de vraag, wie in de Shinkansen (Japans voor Thalys) bij het raampje mag zitten wordt beantwoord aan de hand van de posities op de maatschappelijke ladder. Raar volk toch. En ik vind het knap link. Nee, dan hebben wij het beter geregeld: ondanks dat ‘ie tot de arbeidersklasse behoort, mag in ons land gewoon de machinist voor het raampje zitten… En het tonen van emoties schijnt in het land van de rijzende zon strikt verboden te zijn. Tot voor kort, althans.

Een Japanse wetenschapper heeft geconstateerd dat het opkroppen van emoties leidt tot medische problemen: afsterven van hersencellen en zelfs impotentie. En je humeur wordt er ook niet beter van: het aantal zelfmoorden in Japan bedroeg vorig jaar 32.552. Ja, beste lezer, daar kunnen onze moslimbroeders nog wat van leren.

Dus werd het een bestseller: “Ik beveel u een goede huilbui aan voor het weekend” van de Japanse auteur Hiromi Yasuhara. Miljoenen exemplaren over de toonbank! En mannenbladen geven hun lezers nu tips over plaatsen waar men de tranen de vrije loop kan laten. Fantaseert u even mee? Op toiletten wordt heden ten dage een raadselachtige zoutaanslag aangetroffen. De hokjes van pasfotomachines zijn opvallend vaak bezet. Boekten kerels met dubieuze vriendinnen vroeger vaak even een tweepersoons hotelkamer, tegenwoordig is de echte huilebalk meer te porren voor een uurtje in z’n eentje grienen in een twijfelaar. Karaoke? Daar zingt men nog slechts mee met liedjes over doodgereden hondjes. En als de Nikkei-index keldert, jankt het hele beleggingskantoor mee. Zo. Dat lucht op.

Ik zie het helemaal voor me. Ik verzin een ijverige Japanner. Die verloor zijn baan. Tijdens een gemeenschappelijke huilsessie op kantoor had ‘ie het echt heel goed bedoeld. Tegen zijn chef gezegd “ik vind je om te huilen”. Chef boos, baan weg. Dat dan weer wel.

Of ik wel eens huil? Tuurlijk. Gisteren nog. Iets te veel mierikswortel op mijn sushi gedaan…

Categorieën: Algemeen

DriekOplopers

Driek Oplopers is het pseudoniem van veelschrijver Rikus Spithorst. Rikus is actief als voorzitter en woordvoerder van de Maatschappij Voor Beter OV en is hoofdredacteur bij stevigestukkies.nl

9 reacties

wendy77 · 14 juni 2006 op 12:40

Ik jank me te pletter om vanalles en nog wat, maar geloof niet dat ik er een gelukkiger mens van wordt hoor, maar goed, ik ben dan ook geen man. Misschien werkt het bij hen anders. Ze komen immers van een andere planeet 😀

Prlwytskovsky · 14 juni 2006 op 12:48

Driek: weer eens keurig onder woorden gebracht.

[quote]Iets te veel mierikswortel op mijn sushi gedaan…[/quote]

Tip van Peet: probeer eens aardbeiensaus?

Mosje · 14 juni 2006 op 12:50

Om te huilen dit stukje.
😀

KawaSutra · 14 juni 2006 op 14:52

[quote]Fantaseert u even mee? [/quote]
Leuk verhaal Driek maar je maakte me net nieuwsierig naar de manier waarop de Japanner hier nu echt mee om zal gaan. Stonden er niet wat hilarische voorbeelden van in die bestseller? Of ben je het Japans nog niet machtig genoeg? 😀

Chantal · 14 juni 2006 op 19:16

[quote]Ik jank me te pletter om vanalles en nog wat, maar geloof niet dat ik er een gelukkiger mens van wordt hoor, maar goed, ik ben dan ook geen man. Misschien werkt het bij hen anders. Ze komen immers van een andere planeet[/quote]

Dat zal het inderdaad zijn, Wendy 😀

Leuke column, Driek!

Li · 14 juni 2006 op 22:49

Dat volkje kennende zullen ze wel snel een zakdoek-Japanner op de markt brengen 😀

DreamOn · 16 juni 2006 op 00:21

Ik heb niks met Japanners en mijn kennis strekt zich tot het feit dat Japanners juist gaan lachen op momenten dat ze eigenlijk zouden moeten huilen.
Vandaar dat ik altijd denk dat Japanners spijt hebben van hun vakantie in Nederland: ik kom allemaal van die lachende Japanners tegen en dan denk ik: nu huilen ze omdat Nederland zo tegen valt…………………..Maar ik vond het leuk om je column te lezen.
Groetjes Trudy

BrokenHalo · 18 september 2006 op 13:10

Sushi is lekkerrr! 😀

Mijn moeder werkte vroeger bij een Japans bedrijf en vooral het stukje over rangen en standen was heel herkenbaar. Mooie column…

LouisP · 15 april 2009 op 21:43

D.
eigenlijk was ik nog niet bij de D. aangekomen om bij te lezen maar het gesprek van 11-4 had me nieuwsgierig gemaakt.
Deze column vind ik zeer goed.

groet,

L.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder