Met m’n neus in de wind liep ik daar op dat prachtige grasveld vol met paardenbloemen en heuvels. Het rook er naar de zomer. Warm en licht zoet door de brandende zon die op alles wat bloeide scheen. Maar in mijn hoofd kwam de winter al vroeg. Ik probeerde door deze geuren op te snuiven de zomer weer terug te halen maar dat ging moeilijker dan ik dacht. Net als hoe het echt gaat, kon ik er niets meer aan doen. Bij mij waren de bladeren al van de bomen los aan het raken en hoe hard ik ook mijn best deed, er vielen er steeds meer op de grond. Maar ik liep, ontkennend. Nog vol moed en ik keek niet wat er voor me gebeurde. Ik hief mijn hoofd nog wat meer terwijl ik de geuren nog probeerde op te snuiven maar schrok direct daarna van een enorme put waar ik al in viel. Ik zag hem niet. Omdat ik maar bleef ontkennen dat de zomer in mijn hoofd voorbij was en dat ik daarom niet meer vooruit keek.
De put was koud. Mijn voeten waren nat. Ik keek omhoog en zag nog net de blauwe lucht door het gat van de put. Er verzamelde zich wat mensen omheen. Ze keken naar mij maar ze zeiden niets. Geroezemoes, bezorgde gezichten. Water begon te stromen, ijs koud water. Mijn hoofd tolde. Ik kon niet weg. “Heb je hulp nodig?” Werd er geroepen van boven af. Nee hoor. Riep ik. Ik red ‘t zo wel. Maar ondertussen was het water tot aan m’n kin en ik kon niet meer nadenken omdat het water zó koud was, Het stak in m’n huid als duizenden naalden. De mensen boven de put fluisterden naar elkaar. Ik kon ze horen door het galmen van de put. Kom! Laat ons je helpen! Riepen ze. Er was een soort paniek in hun stemmen. Je red het niet alleen. Maar ik zei door mijn ademnood heen dat er niets aan de hand was. Zwemmen kon ik zelf wel. De mensen zuchtten en haalden hun schouders op. Ze konden niet toe kijken hoe ik hier worstelde. Ik kan het zelf! Dat dacht ik ten minste. Het water kwam zo hoog dat ik kopje onder ging. Ik voelde dat mijn voeten inmiddels vast geketend waren en ik kon geen kant op. Ik had geen hulp aan genomen toen dat aangeboden werd en nu was het te laat. IK HEB TOCH HULP NODIG. schreeuwde ik onder water. Toen ik dat hardop riep kwamen mijn voeten los en kon ik met de laatste energie naar de bovenkant van de put zwemmen.
Daar stonden de mensen. Ze trokken mij uit het koude water op het zachte warme gras. Ik krulde mij op en de mensen hielden mij vast. De zon scheen. Ik was uitgeput maar ik had de hulp aangenomen. De mensen die mij begrepen voelde als een warme denken om mij heen. Ik moest nog een hele poos aansterken en dat zou niet makkelijk zijn. Maar ik had in ieder geval toe gegeven dat ik aan een depressie leed. En dat was wel al een grote stap de juiste richting in.
9 reacties
Meralixe · 20 november 2015 op 17:35
Moedig verhaal dat bij mij nog een beetje moet bezinken.
Technisch gezien is er nog een beetje werk aan de winkel maar dat komt wel goed.
Toch even iets anders. Het lijkt een nieuwsgierige vraag maar de foto van die avatar, is die van u? Zo ja, zo zie je maar dat ook een vrouw met dergelijke ’troeven’ niet gevrijwaard is van diepe duisternis.
Zo niet, en het is daarom dat ik het eventjes vermeld, let op met het gebruiken van vreemde ogenschijnlijk onschuldige ‘lenen’ van foto’s van het internet. Voor je ’t weet krijg je een nare brief waarbij er matheen sprake is van een ferme boete.
Channe · 20 november 2015 op 19:14
Dank u wel Meralixe.
Het is vrij moeilijk om zoiets goed te kunnen omschrijven. Dat vond ik zelf tenminste.
Ik weet dat er werk aan de winkel is. Dit is een stuk wat ik een aantal maanden geleden heb geschreven. Ik moet zeggen dat er al wat verbetering in zit. Daarom plaats ik mijn stukken nu ook. Dan hoop ik in ieder geval te horen wat ik kan veranderen.
De foto is van mij. En de gene die op de foto staat ben ik. Maar dank u wel voor de waarschuwing. Ik gebruik nooit foto’s van anderen. Ik weet dat daar problemen door kunnen ontstaan en zou het zelf ook niet leuk vinden als een ander mijn foto’s zou gebruiken. 🙂 Dank u wel!
Meralixe · 20 november 2015 op 17:37
Oei, alles is plots verzonden en ik kan het niet meer bijwerken maar je begrijpt waarschijnlijk wel wat ik bedoel.
troubadour · 21 november 2015 op 09:49
Wanneer je op de voorpagina schrijft, dan moet je er een paar keer met de stofkam doorheen.
Dan zie je dat; “Met m’n neus in de wind liep ik daar op dat prachtige grasveld vol met paardenbloemen en heuvels. Het rook er naar de zomer. Warm en licht zoet…..”, beter geschreven kan worden.
Een grasveld met heuvels? Of heuvels met een grasveld? Ik zou van grasvlakte spreken of een heuvellandschap.
En zo verder:
“Ik probeerde door deze geuren op te snuiven de zomer weer terug te halen maar dat ging moeilijker dan ik dacht. Net als hoe het echt gaat, kon ik er….”.
Het ging niet moeilijker, het ging helemaal niet. Wanneer je dat schrijft wordt het nog dramatischer.., dat verdient het verhaal.
“Net als hoe het echt gaat..”
Net zoals het echt gaat?
En zo verder tot in de details, tot je ‘ijskoud’ schrijft en ‘je redt’
Jouw boodschap is dat wanneer je de diagnose hebt gesteld, er een belangrijke stap is gezet en dat je tot in de goot moest gaan voordat je hulp accepteerde. Dat is moedig en eerlijk en dat dwingt bewondering af. Die paar foutjes dingen daar slechts weinig op af.
Channe · 21 november 2015 op 10:23
Dank u wel voor de tips! Hier heb ik veel aan.
Ik zal daar bij de volgende weer wat langer over na denken.
Vandaag komt er weer een nieuwe bij die ik de dag erna heb geschreven. Daar zullen dan misschien dezelfde foutjes in zitten.
Ik ben weer even mijn grammatica aan het oppoetsen in de vorm van een cursus. Ik merk dat het niet meer zo vers in mijn hoofd staat waardoor ik weer foutjes maak die gewoon slordig zijn.
Dank u wel voor het compliment. Gelukkig gaat het een stuk beter met mij nu. Bij vlagen komt het terug maar het is niet meer constant. Gelukkig! Ook door het schrijven.
Dees · 21 november 2015 op 10:40
Het is altijd wat lastig reageren op een zo persoonlijk verhaal. Het zijn ook niet altijd de beste verhalen. Hoewel ik me de behoefte om zoiets te vertalen naar papier heel goed kan voorstellen. Ik vraag me wel af of er niet meer in zit. Of er niet een uitgediepter geheel kan zijn. Dat je pas over een jaar (of wat) kunt schrijven. Met meer afstand.
Begrijp me niet verkeerd. Je schrijft goed. Het is helder uiteen gezet, overzichtelijk voor de lezer. En toch heb ik op de een of andere manier het gevoel dat dit een samenvatting is die niet voldoende recht doet aan hoe het is geweest.
En dat zeg ik overigens juist omdat ik je als schrijver serieus wil nemen, ondanks het onderwerp dat aanmoedigt tot sterktebetuiging en gelukswensen.
Channe · 21 november 2015 op 13:52
Misschien moet ik het over een tijdje nog eens op papier zetten.
Ik heb dit geschreven omdat ik wat mensen ken die aan een depressie lijden. Helaas heb ik er dus ook ervaring mee. Het aller belangrijkste is dat je de hulp aanneemt. Dat was mijn boodschap. Het was niet echt om te verwerken. Daarvoor ben ik met iets heel anders bezig. Voor mezelf. En voor familie. Ik heb ze nooit verteld wat ik allemaal heb mee gemaakt tijdens mijn 18e tot mijn 22e. Iedereen maakt dingen mee. Maar ik moet er constant maar een mooier verhaal van maken en dat wil ik niet meer. Het heet ook “Zoals het is..” Geluk heb ik nu gevonden. Alleen ik kan vrij negatief zijn en daar moet ik vanaf 🙂 Maar goed.. Ik ben hier niet om over mn levensverhaal te zaniken. 😉 Dank u wel voor de wensen.
Mosje · 21 november 2015 op 11:12
Gewoon een prima stukje!
Tja, talig gezien mankeert er hier en daar iets. Dat verdomde Nederlands ook. Waarom betekent ten minste iets anders dan tenminste? Lastig, maar soms weten mensen zodanig te schrijven dat je daar overheen leest.
Channe · 21 november 2015 op 13:46
Ik weet het, Verschrikkelijk.. Ik doe m’n best het weer een beetje op te poetsen. Dat is wel nodig.
Dank je wel voor je compliment!