In de verkeerde trein

Sinds een paar dagen bevind ik me in de verkeerde trein, zo laat mijn gevoel me weten. Maanden heb ik gestrompeld van station naar station, waar ik hoopte de oplossing te vinden. Meerdere stations heb ik gevonden, maar overal stuurde ze mij weer weg, met de mededeling: ‘jij hoort hier niet, zoek maar verder.’ Moe en steeds onzekerder kroop ik verder, soms gebukt onder de pijnen, die mij in het donker pestte. Een telefoontje deze week stuurde mij naar het juiste station, alleen niet naar de trein die ik zelf zou kiezen. De oplossing om van mijn meereizende tumor af te komen, is daar ongetwijfeld aanwezig, maar ik voel me erin geduwd en kan me er in de eerste uren niet echt thuis voelen. Ik zit hier nu eenmaal in en kan echt niet uitstappen. Woorden als goedaardig en kwaadaardig spoken door mijn hoofd en maken nu het verschil voor later, ik vind het nare woorden, want bij aardig stel ik me geen pijnen voor.

Ik staar uit het raampje en zie de zon vrolijk schijnen, zo anders dan anders voel ik de stralen zacht mijn huid strelen. Op het volgende station stappen vriendelijke vreemde mensen in, ze zullen voor mij zorgen de rest van de reis. Het zijn nu nog vreemden, maar ik weet dat ik zonder hen niet verder kan.
Waar de trein heen zal gaan is mij nog lang niet duidelijk, maar ik laat me rijden en geef me over aan alles wat nu op mijn pad komt.

Nog een station verder stappen mensen in die ik al jaren of heel mijn leven ken. De kinderen zijn dichtbij me, ook al is de werkelijkheid heel anders. In kilometers denk ik niet meer, want ik voel ze naast me. We lachen en genieten van het mooie om ons heen.
Familie en vrienden stappen in en uit, de een stilletjes, niet wetende wat ze moeten zeggen, anderen zijn behulpzaam, ze willen iets doen voor mij. Helaas ik reis alleen, niemand kan me helpen op deze weg, maar toch is het fijn dat ze er zijn.

Lieve mensen die ik ken van zomaar woorden op een scherm, eentje komt zelfs langs ook al had ik haar nog nooit gezien in levende lijve, sommige bellen, mailen en zijn bij mij in gedachten.
De afgelopen nacht was ik alleen met onze dochter, een stukje van de route was ze bij me en gaf me zoveel moed, dat verder reizen een verlangen is. Een verlangen naar het eindstation, de bestemming nog onbekend.

Ik staar nu uit het raampje en de mist zegt me niet verder te kijken dan vandaag, morgen zien we verder…