Hij staat er alle seizoenen op elk moment van de dag lijkt het wel.
Voor het parkje, bij het bankje en de bloemenbak.
Een norse, bonkige oude man in een korte grijze regenjas.
Zijn fiets, een oude zwarte Fongers, model Donner, aan de hand.
Soms gaat hij even zitten, startklaar, op de hoek .
Met zijn achterwerk op het voorste stukje van het zitgedeelte.
Hij is hier maar even ,wil ie zeggen, hij kan zo weg zijn. Groot is hij, een sterke man geweest, zware handen, oud vuil in het eelt.
Eigenlijk woont hij hier niet meer, maar hij kan het niet laten erbij te blijven horen.
Moeders met kinderen in de bakfiets, honden met hun baas, drukwerkjongens, oude buurtgenoten, alles kijkt hij na. Soms steekt hij een hand op.
Thuis houdt ie het niet uit, zegt hij, sinds zijn vrouw is overleden.
Bij de kinderen hoeft hij niet meer te komen, ruzies, kan z’n mond niet houden als hem iets niet zint.
Er is weinig dat hem zint.
Hij is een man van donkere woorden.
Je zal hem maar thuis hebben.
Sinds enkele weken zit er een vrouw naast hem.
Van zijn leeftijd, verschrompeld maar nog kwiek.
Een hoopvol vogeltje, pikkend naar een laatste kans.
Ze heeft een tas op haar schoot, waaruit ze zware shag draait.
Ze praat op hem in, hij kijkt haar niet aan, leunt voorover, handen op de knieën.
Af en toe schudt hij zijn hoofd of maakt een wegwerpgebaar.
’T zal wel weer niks zijn, alles.
Zij slaat haar benen over elkaar, de sigaret damesachtig in haar hand.
Ze zit erbij alsof ze het gezellig probeert te maken op het bankje.
Hun bankje.
Gisteren en vandaag zat ze er alleen, in elkaar gedoken, koud.
Ze keek gespannen in de richting waar hij vandaan zou kunnen komen.
De eenzaamheid sloeg in golven van haar af.


13 reacties

Dees · 24 december 2007 op 18:18

Jeetje trawant! Wat mooi geschreven. Volgens mij heb ik nog niet eerder iets van jou gelezen, maar dat ga ik nu dan nog even goed maken. Prachtig, je observaties met een stapje terug, zo komt het erg binnen.

SIMBA · 24 december 2007 op 18:30

Ik vind dit jouw beste tot nu toe!
Erg mooi!

KawaSutra · 24 december 2007 op 20:21

Prachtig neergezet, die man leeft door jouw woorden.

arta · 24 december 2007 op 21:50

[quote]Groot is hij, een sterke man geweest, zware handen, oud vuil in het eelt.[/quote]
Prachtige zin!
Heel erg mooi geschreven column!
🙂

lagarto · 24 december 2007 op 21:58

Goed gezien en mooi klein gehouden.
Groeten lagarto

lisa-marie · 24 december 2007 op 22:27

Mooi hoe het van hem naar samen naar haar overloopt.

Grumpy-old · 25 december 2007 op 01:54

Sterk, meeslepend , vol weemoed. Ik voel de eenzaamheid. Vooral bij de laatste alinea .

Echt mooi :wave: :wave:

Greetz
Grumpy

dj_Eddy · 25 december 2007 op 10:44

Opnieuw een supercolumn. Zeldzaam hoog niveau! Meteen al door de eerste zinnen word je het verhaal ingetrokken. Leuk ook, die opmerking over de fiets van Donner. 🙂

Li · 25 december 2007 op 11:55

Meeslepende column met prachtige metaforen erin verweven. Goed hoor! :wave:

Li

pally · 25 december 2007 op 16:25

Heel erg goed geschreven column, Trawant!
Prachtige ingehouden en daardoor sterke karakteristiek van de man, de vrouw versterkt die nog.
:wave:

groet van Pally

trawant · 26 december 2007 op 00:05

dank voor alle reacties.

pepe · 27 december 2007 op 07:49

WOW, mooi zeg.

Een beetje late reactie, maar ja dat is beter dan geen reactie.

weathergir · 28 december 2007 op 12:35

Prachtig… heel erg prachtig…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder