In december

Het is bijna kerstmis en ik sta bij de service balie van die grote supermarkt.
Ik moet iets kopen. Ik heb natuurlijk al meer dan genoeg van alles, maar er kan altijd nog wel het een en ander bij. Voor me staat een man met een halve, donkere baard, vaal overhemd onder een open winterjas.
Hij wil iets ruilen, maar hij spreekt onze winkeltaal maar half.
Hij heeft een truitje voor zijn vrouw gekocht. Uit die troggen met afgeprijsde bric-à-brac die ineens overal in de winkel staan opgesteld.
Zijn vrouw heeft het truitje thuis gepast en het past niet.
Hij haalt het uit het zakje en legt het demonstratief op de toonbank.
Hij wijst aan waar het te krap en te kort is. De vriendelijke verkoopblik van de medewerkster verdampt, ze probeert hem uit te leggen dat hij haar een bonnetje moet overhandigen.
Hij heeft geen bonnetje. Er wordt dus niet geruild, laat staan geld teruggegeven.
Hij snapt dat niet en wendt zich in zijn wanhoop en verontwaardiging tot ons, zijn medemensen in de rij.
We kijken weg of hebben plotseling iets te rommelen in onze boodschappenkar.
Het kerstgevoel is een kitchgevoel.
Ons ingepeperd met ballen, lichtjes, slingers, sprookjes, overal vreselijke muzak en de meest uitzinnige recepten. Nog even en dan hebben alle medewerkers van die gezellige winkel weer allemaal leuke Kerstmanmutsen op en tijdens de laatste koopdag, als de orgie in volle hevigheid losbarst, glitters op hun schouders en zwarte blote jurken, kleurige stropdassen en een hysterische blik in hun ogen.
De chef komt als een donderwolk aangestampt.
Hij leidt de man met zachte hand uit ons gezichtsveld.
Iedereen haalt opgelucht adem, het feest kan door..
Niemand zegt: ‘We stoppen met die onzin, laten we nou om te beginnen eens ’n keertje overslaan, niet ieder jaar diezelfde poppenkast. Lazer nou eens op met je bomen en je kerstmarkten, je hazenruggetjes en je kwarteleitjes met truffelsaus op een bedje van gecarammeliseerde posteleinscheuten.’
Gewoon eens kijken hoe dat voelt, jaartje niks of gewoon iets samen, of iets voor een ander.
Bij de ingepakte sparren, vlakbij de uitgang, gaat de discussie op luide toon verder.
Hij maakt geen schijn van kans.
Als ik straks uitgekocht ben kom ik hem niet meer tegen.
Maar ik maak me sterk dat ik dat truitje wel had kunnen ruilen, zonder bonnetje.