Interview

Vlieg je naar Israël dan weet je dat dat niet zomaar gaat; voordat je het vliegtuig in mag moet je een aantal vragen beantwoorden zoals wie je koffer heeft ingepakt, of je jouw laptop aan een ander hebt uitgeleend en meer van dat soort dingen.

April 1999 vertrek ik op een donderdagavond naar het land dat ooit aan een volk beloofd schijnt te zijn om dan eerst vrijdag en zaterdag weekend te hebben en vervolgens op zondag en maandag training te geven aan collega’s in dat land. Dinsdagochtend zal ik dan weer terugvliegen naar Nederland.

Op Schiphol wordt mij een aantal vragen gesteld door een man die zijn best doet om ondoorgrondelijk te kijken en daarna mag ik het vliegtuig in.
De reis is geen straf want ik vlieg business-class en dat is voor mij de eerste keer dus ik neem het er goed van.

Ik verblijf in Tel-Aviv maar die vrijdag gebruik ik om naar Jeruzalem te gaan en tijdens de taxirit daar naartoe blader ik een boek door waarin de bezienswaardigheden van de stad worden opgesomd. Dat is nogal wat dus ik besluit gewoon mijn neus te volgen na uit de taxi gestapt te zijn.

Ik kom bij een kerk waar het heel erg druk is. Mensen zitten te bidden of lopen huilend rond en op een gegeven moment kom ik bij een stenen plaat in de grond waar een heleboel mensen omheen zitten. Ook deze mensen huilen en ze raken de stenen plaat vaak aan en continu worden er bloemblaadjes op de plaat gestrooid en wordt er citroensap op gesproeid.
Toch maar even in het boek kijken en ik besef dat ik in de heilig graf kerk ben; vandaar dat iedereen zo overstuur is.

Een lange rij staat voor de plek waar Jezus begraven zou zijn; ik sla het over.

De Via Dolorosa loop ik op en neer en ik bewonder de klaagmuur. Daarna wil ik ook nog de Al-Aqsa bezoeken maar dat mag niet omdat het vrijdag is en ze daar nu druk aan het bidden zijn. Als de moskee leeg stroomt wordt het wel erg vol in de nauwe straatjes en vind ik het weer tijd worden om terug te gaan naar het hotel.

Die avond is er een uitgebreid buffet en het ziet er allemaal lekker uit maar het valt  vies tegen want wat ik ook kies; het smaakt naar zeepsop.

Het is mijn eerste kennismaking met kosher eten en ik besluit dat het ook maar meteen de laatste moet zijn. (Maar de dag daarop ga ik lunchen in een Chinees restaurant met de veronderstelling dat daar toch niets aan te verpesten valt; die veronderstelling wordt echter meteen de grond in geboord.)
Gelukkig is er hier roomservice en daar maak ik de komende twee avonden gebruik van; een tonijnsandwich is in dit land gelukkig ook een tonijnsandwich.

De trainingen op zondag en maandag gaan lekker; het zijn aardige mensen en ze nemen mij ook twee keer mee uit lunchen. Beide keren naar restaurants waar “normaal” voedsel wordt geserveerd en ze vertellen mij dat zij ook niet van kosher voedsel houden.
Over en weer hebben we veel te vragen en te melden over het leven in Israël en Nederland.

Dinsdag heb ik een vroege vlucht en derhalve ben ik om vier uur ’s ochtends op het vliegveld en ook daar moet ik vragen beantwoorden omtrent mijn bezigheden, mijn contacten en noem het maar op.

Was het in Nederland een man die een standaard vragenlijstje opdreunde en zijn best deed om er onaantastbaar uit te zien; hier sta ik tegenover een jonge vrouw die uitstraalt mij op voorhand al te willen arresteren en die ècht het naadje van de kous wil weten.

En dat kan ik alleen maar waarderen dus ik ga er helemaal voor. Als ik haar heb verteld dat ik training heb gegeven in bepaalde softwareprogramma’s en databases wil ze vooral weten wat er dan in zo’n database staat.

Normaal doe ik daar twee dagen over maar ik besef dat die tijd ons niet gegund is dus ik schroef het tempo op en na een minuut of twee zegt ze dat ik mag doorlopen naar de wachtruimte.

Dat wat ik van dit land gezien heb vond ik erg interessant en ik zou er graag een keer langer willen zijn maar zo’n interview geeft mij toch wel een ongemakkelijk gevoel.