Italië

Hier ziet ik dan, bepakt en bezakt, klaar om te vertrekken. Het is zover, we gaan straks rijden.
Het voelt vreemd, nog steeds dringt het niet tot me door, dat ik vanaf morgen voor vijf maanden in een ander land bivakkeer. Toen ik het idee opperde, leek het op een soort van fantasie, alsof het toch niet door zou gaan. Nu, zes weken later blijkt het pure werkelijkheid te zijn. Het was druk de afgelopen weken. We hebben veel moeten regelen, zeker omdat de “pubers” thuis blijven. De jongens en hun aanhang achterlaten is misschien ook wel goed. Ik krijg vaak van andere mensen te horen dat ik ze “pamper”, terwijl ik de Pampers toch al ruim een decennia terug de deur heb uitgedaan. Ze staan er alleen voor, en juist dat gevoel bevalt me niet, alsof ik ze in de steek laat.

Een ontaarde moeder, een egoïst, een uhhh… veel van dit soort termen zijn door mijn hoofd gegaan de laatste dagen.
De jongens hebben er trouwens totaal geen moeite mee. Ik denk dat als ik straks de voordeur achter mijn kont heb dichtgetrokken zij de tuindeur openzetten voor een Big Party!!!

En dan mijn “dinnen”. Ik kan het niet laten om ze zo te noemen, zeker omdat er één tussen zit, die accuut over haar nek gaat als ik haar zo noem, maar bij deze Dak een dikke kus! Mijn dinnen zal ik vreselijk missen. Gisteravond gelukkig dat Takkemokkel nog even gezien en haar verteld dat ze er toch vreselijk rot en beroerd uitzag. Ik krijg het niet over mijn lippen om te zeggen dat ik haar zal missen, dus dat hou ik voor mezelf. Dan hebben we Syl, zij neemt alle zorgen op haar schouders en is blijven zoeken naar een alternatief en heeft ondertussen alle krachten tussen hemel en aarde aangeroepen. Alleen al door over haar te schrijven, gaan hier de keukenlichten knipperen!

Ook worden er voorlopig geen uitstapjes meer gemaakt richting onze zuiderburen. Ons to-do lijstje blijft onaangetast op de plank liggen. Ik zal aan hem denken als ik langs de Adriatische kust loop, mijn vunsvriendje van het allereerste uur.

Vanmiddag heb ik afscheid van mijn zus genomen. Mijn grote burgerlijke zus! Wat zal ik haar vreselijk missen. Het onverwachts binnenlopen voor een bak koffie, ons gekakel over alles en nog wat: politiek, relaties, mooi weer lekker-weer-mooie-bloemkool-verhalen. Kortom geen enkel onderwerp wordt gespaard. Ik reken er toch stiekem op dat ze in juni voor mijn (tent)deur staat.

Mijn oude hondje, veertien jaar. Zal hij er nog zijn als ik in september terug kom? Bij de gedachte alleen al prikken de tranen achter mijn ogen.
Mijn wazige kast, mijn douche, mijn bed, mijn tuin… eigenlijk verdienen ze allemaal om hier genoemd te worden.

De auto is ingeladen, de broodjes voor onderweg liggen klaar op de keukentafel. Ik ga de laptop afsluiten en “vrolijk” zwaaien.

Italië here I come!!