J Krul

Vanwege het kietelende zonnetje besloot ik mijn lunch buiten in het parkje recht voor ons kantoor te nuttigen. Ik had al even vluchtig naar buiten gekeken of er ruimte was, het trommeltje uit mijn tas gepakt en naar buiten gesneld want voordat je het in de gaten hebt zijn er meer gegadigden voor het bankje en ben je te laat. Ik was bijna te laat, want toen ik aankwam zat er iemand die er blijkbaar nét was gaan zitten. Ik nam plaats naast hem.

De man las een brief die hij vanwege een lauw windje met beide handen vasthield. De envelop hield hij klem tussen zijn knieën. Ik pakte mijn trommeltje, trok het elastiekje eraf evenals het deksel en graaide de bovenste boterham met kaas. Die leg ik altijd bovenop omdat daarmee mijn smaakpapillen worden geactiveerd en zorgen voor een doorlopend orgastisch genot. Terwijl ik genoot keek ik onwillekeurig naar mijn buurman die heel geconcentreerd de inhoud van het epistel aan het verwerken was. Ik kon de aanhef lezen, voor de inhoud echter moest ik iets té ongemanierd naar voren buigen…

Van de aanhef schrok ik. “Dwangbevel in naam der Koning”, stond er met grote chocoladeletters boven. Daaronder “Bevel tot ontruiming van het pand… “, en daaronder toch nog een beleefdheidsaanhef: “Geachte heer Krul”. Terwijl ik nog een hap nam, boog ik nóg iets ongemanierder. Mijn buurman bleef echter stoïcijns de onheilstijding tot zich nemen. Ik las wat flarden van de brief die ging over de huisuitzetting per eh… ik keek vluchtig op mij horloge, vandaag ? Er ging een siddering door me heen.

Je leest wel eens iets over huisuitzettingen en wat voor een ellende daar vaak aan ten grondslag ligt…. Ik voelde een tsunami met medelijden opkomen. Het zal je maar gebeuren dat je in zo’n situatie beland. Het kan blijkbaar iedereen overkomen want de iedereen die naast me zat, zag er niet uit als iemand die een rommeltje van zijn financiële leven had gemaakt. Hij zag er keurig uit. Om door een gouden ringetje te halen. Geen rouwrandjes, geen versleten jas, geen pregnante schillenboerengeur die vaak bij thuis en dakloze types opborrelt. Nee, eigenlijk een keurige man. Ik had het kunnen zijn.

Ik vingerde wat zinloos door de boterhammen in mijn broodtrommel en voelde iets van een opkomende neiging mijn buurman er één aan te bieden. Maar ja, hoe doe je dat, sterker nog, hoe begin je zo’n gesprek. Ik bladerde door mijn vocabulaire op zoek naar een passend begin en stopte bij de letter “G” van goh.. “Goh, meneer Krul, ik lees net dat u behoorlijk in de shit zit. Mag ik u een boterham aanbieden?”. Dat doe je natuurlijk niet. Ik schoof wat onrustig heen en weer alsof ik elk moment van een ei moest bevallen. Het geboortekanaal echter zat hermetisch op slot.

Aan de ringvinger van Krul ontdekte ik ook nog een trouwring en concludeerde dat hij niet de enige was die deze klap moest verwerken. Thuis zat er een wanhopige vrouw en wellicht ook nog kinderen op hem te wachten. Waar moet je in zulke gevallen in Godsnaam heen ? Leger des Heils ? Een asielzoekerscentrum ? En je spullen dan ? Die kun je niet meenemen. Ik herinnerde me nog een uitzetting in onze vroegere straat. Alles werd aan de weg gezet en een regiment tweebenige ratten zorgden ervoor dat het razend snel was verdwenen… De letter Z van “Zeg, ik lees net dat dwangbevel van u, kan ik u ergens mee helpen ?”. Ik gooide het meteen weer aan de kant. Dat doe je zo niet. Ronduit onbeschoft !!

Krul slaakte een diepe zucht, sloot de brief netjes op de vouw, opende de envelop en schoof het epistel er zorgvuldig in. Toen stond hij op, nam de brief in zijn rechterhand en keek mij aan. “Bent u soms eh… ene meneer J Krul ?”. “Ik ?, nee. Hoezo?” Ik voelde me wat rood aanlopen. “Hm, dan leg ik de brief maar weer terug hier op de bank waar ik hem heb aangetroffen. Ik denk dat geadresseerde, de heer Krul, geen behoefte meer heeft hem alsnog te lezen”. Hij lachte zuinig terwijl hij de brief naast mij op de bank legde. “Goedemiddag meneer”. Hij tilde beleefd zijn hoed op, knikte een keer vriendelijk en drentelde weg…