Jantje Beton

Eindelijk kon ik weer eens rustig in de kroeg zitten sinds mijn grote vriend Jantje een kroegverbod had gekregen. Jantje heeft een missie, hij wil bokser worden. En de eer was aan mij toebedeeld om als zijn persoonlijke boksbal te dienen. Op zich een mooi streven om te werken aan een sportieve carrière en daar help ik de jeugd graag een handje bij. Echter de vraag is of hij voldoende aanleg hiertoe heeft. Een verslag van een sparringpartijtje. Het begon allemaal in de eerste ronde toen ik de kroeg wilde binnenstappen en mij de toegang werd ontzegd door een groepje snotapen. Er was daar binnen niks aan en ik werd vriendelijk verzocht mijn heil elders te zoeken. Na uitgelegd te hebben dat ik dit graag zelf wilde bepalen en ik een van deze gasten opzij had gezet, wilde ik de deur openen. Jantje vond dit voldoende aanleiding om mij van achteren op mijn hoofd te tikken zodat ik gelijk met de deur in huis viel. Aaj aaj, Jantje, regel nummer een: sla nooit een tegenstander wanneer deze met de rug naar je staat toegekeerd, dat is niet sportief. Maar, every faillure is a succes dus we beschouwden dit als een leermoment.

De tweede ronde. Een van de snotapen kwam ik, samen met Jantje, weer tegen. Nu in de kroeg. Ik wilde weten wat er nu precies de vorige keer speelde dus loop naar hen toe om dit te vragen. Er ontstond een discussie die op Jantje bedreigend overkwam. Op het moment dat ik mij wilde omdraaien omdat ik inzag dat enige discussie toch geen zin had, zag Jantje dit weer als een kans om mij nogmaals van achteren op mijn kop te slaan. Jantje, regel twee: handel nooit uit angst want dat is een slechte raadgever en wat was regel een ook alweer?

In de derde ronde leek hij niet meer overtuigd van een carrière als prof bokser en dacht ik dat hij de handdoek in de ring wilde gooien. Op het moment dat ik naar het toilet wilde, kwam hij er juist vanaf. Hij bood mij een hand aan om zich te verontschuldigen voor de voorgaande rondes. Ik zag geen oprechtheid in zijn ogen dus vond het ook niet noodzakelijk hem de hand te schudden. Ik ben misschien dan wel een hond, maar niet een die op commando pootjes geeft. Nadat ik van het toilet afkwam en weer naar mijn plek wilde lopen, kwam ik langs Jantje. Ik heb geen ogen in mijn achterhoofd en dus was het weer raak. Jantje, regel een!

Deze derde ronde was voor de kastelein voldoende om hem een kroegverbod te geven en was de rust weer enige tijd weergekeerd. Totdat hij zich de afgelopen keer weer in de kroeg durfde te vertonen. De vierde ronde kon aanvangen. De kastelein vroeg hem nog vriendelijk de zaak te verlaten. Zijn uitdrukking van, wat heb ik verkeerd gedaan dat ik hier niet welkom ben, stond mij niet aan. Reden om even op te staan en voor hem plaats te nemen. Het enige dat ik zei was: “Jantje, regel een” waarna ik verschrikkelijk uithaalde.

Direct na deze actie voelde ik mij een ongelooflijke sukkel te hebben toegegeven aan een oerinstinct. Eens te meer is mijn mening over fysiek geweld bevestigd. Het lost niets op, escalatie van dit conflict is niet uitgesloten en het heeft vaak een averechts effect. Maar berouw komt na de zonde. In plaats van zijn ogen te hebben geopend zitten deze nu dicht en loop ik nu tijdelijk rond met een gekneusde hand. Stom, ik had per slot van rekening kunnen weten dat de plaat voor zijn kop van beton is.