Hoe schrijf je eigenlijk over voorvallen met ongewenste aanvallen? Een bloemlezing van wat highlights?

De eerste keer was een hand in mijn kruis bij het instappen in de bus. Ik was elf en ik had al gehoord dat Erik R. een viezerik was, maar ik begreep pas na dat voorval dat dit niet een gebrek aan persoonlijke hygiene betrof.

Mijn reis door Turkije 14 jaar later was een continue stroom aan handen die me knepen, grepen en als kers op de stront een binnendringende vinger via een gat in een kuipstoel in de bus naar een toeristische attractie. Wat het in Turkije nog erger maakte was de reactie van andere mannen: vaak medeleven in opmars naar hun eigen nieuwe poging. Dus de banale arm om je heen met de naar beneden kruipende hand. Godver.

J de P de O was mijn stagebegeleider in Portugal. Die was meer van de Weinsteinapproach. Ongevraagd massages die nog ongevraagder afdwaalden naar regionen waar massage in ieder geval geen spieren meer bereiken konden.

Hem kon ik afweren. Maar ik moest hem dan ook echt altijd afweren en moest hem voor mijn gevoel te vriend houden. Van collega docenten kreeg ik later de tip om niet alleen met hem ergens naar toe te gaan, omdat hij bekend stond om dwalende handen. Maar toen was er al heel wat afgedwaald en afgeweerd.

De reactie van mijn stagebegeleider in Nederland is me meer bijgebleven dan die gevechten zelf. Dat ik er maar beter mijn mond over kon houden, omdat anders het Europese uitwisselingsprogramma in gevaar zou komen. En had ik sowieso niet wat overdreven?

Een bijna verkrachting in een studentenkamer was zeer beangstigend. Een cliché, een waanzinnig lekker ding in de kroeg, vriend van een vriendin (dus niet geheel onbekend), allebei dronken en een gezellige avond. Ik was de drempel nog niet over of ik werd met zeer veel geweld op bed gesmeten en uitgekleed. Ik kreeg eerst de slappe lach, vervolgens angst, daarna doodsangst door de handen om mijn keel, daarna het instinct dat me redde: “ik moet overgeven”. Ik hoorde pas later dat mijn bijna-verkrachter smetvrees had.

Ik kon mijn spullen grijpen, me aankleden terwijl ik aan het rennen was. Hij heeft me door de halve stad gevolgd en ik durfde niet naar huis omdat ik niet wilde dat hij wist waar ik woonde.

Ik heb dit laatste wel aan veel mensen verteld. Ik heb aangifte overwogen, maar nooit gedaan. ik schaamde me denk ik. Ik was toch meegegaan en ik had toch teveel gezopen? Ik kon de reactie van anderen er al zo op uittekenen, dat ik er nooit meer iets mee heb gedaan.

En dat is wat me zo dwars zit. Niet het misbruik zelf. Voor zover ik weet heeft dat geen sporen nagelaten waar ik nu nog iets mee zou moeten. Maar wel het feit dat ik ergens onderweg de boodschap heb geïnternaliseerd dat dit zeker deels mijn eigen schuld was en dat ik mezelf terugkijkend niet voldoende de moeite waard heb gevonden om dat gevecht aan te gaan. Overigens begreep ik pas later dat het mogelijk die interne opvatting over jezelf is die je extra kwetsbaar maakt. De roofdieren ruiken het, zogezegd.

Ook cliché is dat ik nu naar mijn lieve meisje van bijna drie kijk en over mijn lijk dat ze ooit hoer wordt genoemd, wordt gegrepen, betast, gekleineerd, gedegradeerd. Ik juich #metoo daarom toe. Het voelt – hoewel een ijskoud gegeven – ergens persoonlijk warmer te weten dat de schaal hiervan zo groot is. Echt veel groter dan ik dacht. #itwasnotjustmetoo.

En het geeft mij daarmee ook het gevoel misschien metooend samen iets voor vrouwen te doen dat ik niet en misschien wij massaal niet voor onszelf hebben gedaan.

En dat is verdomme hoog tijd.

Categorieën: #Ookik

12 reacties

Mien · 25 oktober 2017 op 13:13

Openhartig. Moed die mag en moet. De feiten spreken voor zich. Verborgen leed dat nooit mag beklijven. Pas dan gaat het roesten. Ik wens dit niemand toe. En ja. De schaamte dan. De mens voorbij. Ontworstelen en boven komen. En dit bedrag altijd veroordelen. Blijven veroordelen. Nooit goed praten. Never.

pally · 25 oktober 2017 op 16:05

Je vertelt het heel open en treffend, Dees! Zo duidelijk dat vrouwen zich altijd ook toch een beetje schuldig voelen. Het lijkt wel in onze genen verankerd te zijn. Maar laten we dat anker maar eens massaal ophalen, dat lijkt mij prima!
heel goed stuk!

NicoleS · 25 oktober 2017 op 17:14

Open en eerlijk geschreven stuk. Het leed dat vrouw zijn heet. Mooi geschreven Dees!

Karen.2.0 · 25 oktober 2017 op 17:55

Knap van je, Dees, en net zoals een hoop verhalen zo herkenbaar. Dankjewel voor het schrijven hiervan 😉 (Zelf worstel ik nog met een stukkie schrijven over #MeToo)

    Dees · 26 oktober 2017 op 17:25

    ondanks dat ik het thema (hier dan, tov Nederland zijn we gruwelijk laat natuurlijk) startte had ik er ook moeite mee. wat kies je en hoe beschrijf je het. Ik had ook veel emotioneler kunnen schrijven. maar schrijf vooral waar je je goed bij voelt en dus ook niet als dat niet zo is.

Nummer 22 · 25 oktober 2017 op 18:33

Dees! Ik laat een traan. Ben een no me too man want het eerste wat ik heb geleerd is respect. Jouw openhartigheid laat mij alle bekende en nog onbekende daders verfoeien.
Mijn dochter van 25 deelt met mij haar
metoo ervaringen. Ik beheers me maar ben ziedend dat dit verwerpelijk gedrag een chemische castratie waard is. Nee, ik wil niet zijn als de mannen en vrouwen die elke lichamelijke en geestelijke integriteit schendt.

Arta · 25 oktober 2017 op 20:30

Triest.
Zonder jouw voorvallen te ontkrachten: Het meest trieste is nog, dat dit geen onbekende voorbeelden zijn voor de gemiddelde vrouw…
Heel goed neergezet. Elk voorbeeld een column waard.

Esther Suzanna · 26 oktober 2017 op 13:37

Wat een heftig stuk. Met alle aandacht naar #metoo lijkt het of bijna elke vrouw nare ervaringen heeft met intimidatie en grensoverschrijdend gedrag van ‘de man’. Hoe erg is dat…

Ik ben er drie banen door kwijtgeraakt, hele goede. Helaas betrof het de directeur, en die moet nou juist zorgen dat werknemers veilig zijn.

Ik ga niet meer naar een ‘bepaald’ zwembad…

Ik nodig nooit meer een man thuis uit als ik hem niet goed – pas als ik hem door en door ken.

Etc…

Ik ga er maar niet over schrijven, en probeer het los te laten.
Zoals zovelen, soms mét en soms zonder succes.

    Dees · 26 oktober 2017 op 17:28

    en zo hebben we allemaal een eigen proces doorgemaakt en eigen strijdjes gevoerd en verloren en gewonnen, allemaal om te accepteren, plaats te geven en verder te gaan.

    (ik ben uitgeaccepteerd denk ik)

Mosje · 26 oktober 2017 op 14:35

Mooi beschreven Dees
Ik juich #metoo ook toe, maar zie ook dat de discussie erover alle kanten op zwiert, waardoor ik me afvraag of er gedragsveranderingen uit zullen voortkomen.
Maar laten we positief gestemd blijven.

Dees · 26 oktober 2017 op 17:21

Dank jullie wel voor de reacties. Hoe triest ook, dit is denk ik maar zo’n 30% van wat er te vertellen valt over mij alleen al. Schattingen zeggen altijd dat 1 op de 3 vrouwen ooit zijn aangerand of erger, maar ik denk ook dat metoo aantoont dat dit hoger ligt. Natuurlijk zit er verschil in ernst en frequentie en dat speelt een rol in de discussie. Ik kan me goed voorstellen dat een slachtoffer van verkrachting er moeite mee heeft als haar of zijn (Jelle BC) verhaal op de grote hoop komt met een voorval als een greep in het kruis, of een hondse aanrijding. En toch denk ik dat die grote hoop goed is, want er zitten wel mechanismen achter die vanuit die grote hoop te destilleren zijn. Dit massale maakt indruk.

En natuurlijk komen er meteen tegengeluiden van mensen die willen dat we terug onder het maaiveld duiken en vrouwen die zichzelf sterker willen maken en daarom verkondigen te weigeren zich slachtoffer te voelen ondanks dat ze ermee te maken hebben gehad. Toch denk ik dat die het mis hebben. Want als je iets dergelijks overkomt kost het je energie om eroverheen te komen. En als jou dat goed is gelukt wil dat nog niet zeggen dat het voorval zelf niet meer fout, smerig en verkeerd was. Bovendien ben je ooit van die energie berooft.

Daarom is het denk ik ook goed dat iemand als JBC zijn verhaal doet met tranen in zijn ogen. Hoe je het ook wendt of keert leven we ook nog altijd in een maatschappij waarin vrouwen systematisch verdacht worden van overdrijving en aanstellerij. Door zowel mannen als vrouwen. Maar het probleem en de reactie erop is vrij universeel en daarom is het fijn dat alle slachtoffers ervan hun woord metoo-en, want dat maakt het minder een vrouw als slachtoffer versus man als dader discussie.

Hoewel de man als dader natuurlijk wel grotendeels blijft staan. Hoe dat kan is mogelijk een hele nieuwe reeks aan hashtags waard…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder