Je gevoel volgen

Met een schuin oog kijk ik haar aan. Haar ogen stralen en ze lacht haar scheve bruine tanden bloot. Ik kocht van haar wat fruit in een zakje. Sindsdien zit ze gevangen in mijn camera en na vele rondzwervingen over de aardbol hangt ze nu thuis aan mijn muur. Die Vietnamese dame, zou ze er vandaag ook nog zitten, daar in dat kleine straatje middenin de Mekong Delta? Zo’n 9000 kilometer verderop denk ik aan haar en verschijnt er een glimlach om mijn mond. Wat een reis… Toen Ivo en ik elkaar een paar jaar geleden ontmoetten, hadden we allebei een grote, maar gevoelsmatig niet gemakkelijk te realiseren droom. Ivo wil al zijn hele leven piloot worden. Als klein brakkie stond hij met zijn vader bij Schiphol en noteerde hij alle kisten die binnenkwamen. Die liefde is nooit over gegaan en ook nu stopt nog elk gesprek wanneer er een vliegtuig over vliegt. Inmiddels zit Ivo in de laatste maanden van zijn opleiding tot piloot. Na het halen van de selectie en opgeven van zijn vaste baan, heeft hij zich overgegeven aan een pittige opleiding van anderhalf jaar in het buitenland. Weg van vrienden, familie en zijn lief. Geen enkele zekerheid is geboden, behalve een dikke lening bij de bank die gegarandeerd terug betaald moet gaan worden. Maar nog dit jaar is Ivo op zijn 34ste hopelijk piloot…

Ikzelf heb vliegangst. Meer yin-yang kan kun je niet zijn in een relatie met een toekomstige piloot. Zodra de wielen van het toestel de grond verlaten ben ik ervan overtuigd dat ze de grond nooit meer zullen raken op de manier waarop ik dat graag zou zien. Ik haat vliegen en heb er een hoop voor over om niet in een vliegtuig te hoeven stappen. Toch heb ik het afgelopen jaar met samengeknepen billen ruim 43000 km in de lucht gehangen, wat gelijk staat aan precies één keer de aarde rond. Waarom vraag je je af? Het antwoord is simpel. Ik wilde de wereld zien, landen ervaren, mensen ontmoeten, natuurschoon aanschouwen, culturen opsnuiven en volop van het leven genieten. Na deze wens jaren veilig in mijn achterhoofd bewaard te hebben, kwam rond mijn dertigste het ‘nu-of-nooit-moment’. Gáán of er de rest van je leven spijt van hebben dat je het risico niet hebt durven nemen. Op 17 juli 2009 ben ik vertrokken op wereldreis. Alleen. Nou ja, samen met mijn backpack. Een reis die uiteindelijk acht maanden zou duren en een ervaring van wereldformaat is gebleken.

Ik ben inmiddels weer thuis. Ivo helaas nog niet. ‘s Avonds op Skype verzuchten we soms dat we die avond weer niet bij elkaar zullen zijn en elkaar al maanden amper hebben gezien. Zaten we maar gewoon lekker samen op de bank vanavond, net als ieder ander samenwonend stel dat we kennen. Nee, we hebben allebei zeker niet voor de veilige en vertrouwde route gekozen, maar wel voor de uiteindelijk meest bevredigende. Hoeveel mensen kunnen immers zeggen dat ze hun grote droom hebben beleefd?

Je gevoel volgen…wat een goed gevoel!