“Ik ga weg maar mag ik blijven?”, vraagt hij op een morgen.
Ze liggen in elkaars armen en zijn bang dat de wekker afgaat.
De vraag komt uit zijn tenen.
Die getuigt van zoveel moed en vertrouwen.
Een paradox die haar de kracht geeft om te beseffen wat hij nu daadwerkelijk zegt.
“Ik zou niets liever willen”, fluistert ze.
Daarmee is hun liefde voorgoed verzegeld.
En hoe ze soms vloekt, huilt, en bang is,
Hij blijft….
En zij heeft nog altijd lief….
Het bovenstaande is het eerste gedeelte van een autobiografisch verhaal over mijn vriendje, een man met een Manisch-depressieve stoornis. Het boek dat misschien ooit af komt maar nooit zal sluiten.
Mijn gedachte om hier een column over te schrijven ontstaat in “one of those nights” waarin ik bezorgd ben maar ook even afstand moet nemen, om mezelf niet te verliezen. Woorden zien het scherm in een sneltreinvaart en verdwijnen weer net zo snel met de backspace. Ik heb behoefte aan een helikopterview, analytisch en rationeel. Maar het lukt niet.
Het is erg moeilijk om een afstandelijk verhaal te schrijven over ups end downs. Want een Bipolair leven gaat niet over afstand. Het gaat om een waanzinnig gevoel van affectie en (te) diep verlangen naar de essentie van het leven. Het gevoel van “ik kan de wereld aan” en “ik kan de wereld redden”. Psychotische euforie wisselt zich af met een absolute desinteresse en een onmenselijke negatieve eigenwaarde.
Als je langzaam wegzakt in een depressie, en de wereld er niet meer toe doet dan raak je alles kwijt. Een partner die in paniek raakt, de grip verliest en wil dat je gewoon pillen neemt en je laat behandelen. Maar dat drijft je juist verder weg. En dan kom je iemand tegen die het wel begrijpt. Door haar kennis en door haar zelf. Ze weet dat je op het randje balanceert, dat ze soms alleen zal zijn en moet toezien. Maar ze kan niet anders dan van je houden. En door haar eigen kracht en liefde het een kans geeft . Yep, dat ben ik dus….
Richard Gere speelde een geweldige rol in Mr Jones. Zo goed hoe hij het mocht en kon vertolken, en misschien wel de ruimte kreeg om het naar zich zelf toe te manoeuvreren? Hoe kun je dit anders “spelen” als acteur? Ik vind de film oneindig mooi en blijf er met grote regelmaat naar kijken.
Antonie Kamerling…..De kritieken die Isa heeft moeten aanhoren getuigen van zo’n beperkt inzicht en zullen haar intens pijn gedaan hebben. Ik herken bijna alle gevoelens in haar verhaal, in het leven met hem. En dat geeft mij de rust, ondanks dat hij zijn leven beëindigde, om deze keuze te durven maken…..zolang hij terug komt, in welke hoedanigheid dan ook.
Ik wil beslist niet zielig doen, want dat ben ik niet. Door hem leer ik op eigen benen te staan en me zelf te ontwikkelen. Te schrijven en misschien wel bizar dat mijn eerste boek misschien over hem zal gaan.
Een wandelende inspiratiebron…levend…bruisend…ontheemd en zoekende….
En daardoor mag je weg gaan, zolang je maar terug komt…..
©Suus 2014
8 reacties
Yfs · 6 juli 2014 op 13:50
T’is lang geleden Suus dat ik stil werd van een column., maar na het lezen van deze column bleef ik nog eventjes naar het scherm staren.
“Het boek dat misschien ooit af komt maar nooit zal sluiten”
In twee woorden : griezelig mooi!!
Ik hoop dat Mr. Jones aankomende week op mijn deurmat valt verpakt in een doosje van Bol.com!
troubadour · 6 juli 2014 op 14:08
Ik vind het een zwaar aangezet psychologisch stuk Suus, waarin enige slordigheden juist extra storen. Je refereert naar ene Isa en naar Antonie Kamerling alsof je in haar kringen verkeert.
Mij stoort dat omdat ik als lezer daar niet wijzer uitkom, laat staan mijn inleving mee kan vergroten.
Ook refereer je aan Richard Gere en een film die je met grote regelmaat bekijkt. Mij bekruipt dan het onprettige gevoel dat er toch wel heel veel aan mij voorbij gaat in dit leven.
Laat maar komen die dip, denk ik dan.
troubadour · 6 juli 2014 op 14:11
De titel vind ik mooi gekozen, dat vergat ik nog.
Meralixe · 6 juli 2014 op 16:35
Tja … wat kan ik zeggen over de inhoud? Niets eigenlijk. Het is een persoonlijke beleving van een leefwereld waar ik (gelukkig) nauwelijks iets van afweet.
Mag ik U op een klein foutje wijzen?
Door te veel van uit de eigen beleving te schrijven en onder meer voorbeelden aan te stippen die de lezer eventueel niet kent (Richard Gere en Antonie Kamerling) wordt de column voor mij althans een beetje wazig. 🙁
Mien · 6 juli 2014 op 17:06
Dapper stuk. Je hebt Richard en Antonie niet nodig om datgene dat je wil zeggen te duiden. Ik snap wel dat het houvast biedt. Ben benieuwd naar deel twee.
Nachtzuster · 7 juli 2014 op 11:41
Zwaar onderwerp. Heel mooi intro. Mooie sluitzin. Verder raakt jouw column mij niet zo, dat komt denk ik doordat je er een film bijhaalt. Hoe goed gespeelt ook, het blijft acteren in een fictief stuk. Dat staat voor mij veel verder van de werkelijkheid af. Het is misschien een bewuste keuze om het afstandelijk te houden, zelf had ik liever gelezen over een specifieke situatie waar je in je relatie tegenaan loopt. Ik lees liever jouw verhaal dan het verhaal van Isa. Want iedere relatie is anders.
arta · 9 juli 2014 op 11:04
Suus, recht uit jouw hart.
Mooi.
Suus · 10 juli 2014 op 21:39
Net terug uit France, samen…
Erg fijn overigens.
Ben wel erg geïnspireerd door jullie reacties.
De daadwerkelijke hoofdstukken zijn vanuit mijn tenen, niet leesbaar nog voor de buitenwereld. Ik blijf ze herschrijven tot ik tot mijn ziel kom. Een onderwerp als dit is alleen zinvol als je durft te gaan….en durft te raken.
Heb wel besloten, in overleg met mijn lief, dat ik verder ga met dit verhaal (boek) onder pseudoniem.
Column was bedoeld als inkopper…..Afstand en tikkeltje emotie.
Dank jullie allen voor de reacties.
Nu even een wasje draaien.