Ik kom thuis en het geluid van de stilte is alles wat ik hoor.
Geen kinderen, geen blaffende hond, maar een overhoop gegooide woning tref ik aan.
Op het keukenblad ligt een briefje met onduidelijke woorden, zonder hoe en zonder waarom.
Het idee om in contact te blijven over de kinderen lijkt haar niet zo’n goed idee.

Ik heb haar nooit meer kunnen vertellen dat ik nooit niet van haar houden zal.
Ze weet niet dat ik nooit niet om haar geef.
Heb ik haar wel verteld dat ik nooit niet voor haar leugens val?
En dat ik nooit niet verliefd op haar ben geweest.
Ze blijft de moeder van mijn kinderen.

‘s-avonds in bed, ik kan niet slapen.
Ik overdenk al haar zonden die zij heeft begaan.
Ik slaak een diepe zucht en mijn hoofd zit vol met vragen.
Misschien kunnen we.. Ach laat maar.
Het hing al in de lucht vanaf dat het moment dat ik haar vroeg om bij mij te blijven, ook al kwam ik steeds vaker achter leugens en bedrog.
Ik wilde haar geheimen omarmen en ze samen met haar delen.
Maar zij wilde het allemaal niet

Vond zij mij nou kleinzerig of kleinzielig?
Ik haal die twee steeds door elkaar.
Mijn geheugen is door haar toedoen wat labiel geworden.
Ik ben van altijd het evenwicht bewaren, beland in balanceren tussen echt en onwaar.
Ik nam het allemaal maar voor lief, maar wat ik mij vooral afvraag:
Wat is wel en wat is niet gebeurd?
Was haar liefde wel echt of heeft ze het gespeeld?
Ik heb me dat weleens vaker afgevraagd.

Ze gaf me haar liefde en haar geluk, dacht ik.
Maar zonder moeite te doen voor ons en ons huwelijk.
En zonder moeite te doen voor de kinderen heeft ze het zelf allemaal hardhandig stukgemaakt.
Alles wat zij mij heeft gegeven heeft ze meegenomen en zonder blikken of blozen aan de volgende man gegeven.
En nog een man. En nog een man. En nog een man.

Dit duurt wekenlange jaren voordat ik dit te boven ben.
Vooral voor mijn kinderen vind ik het erg zielig en triest.
Zij hebben een vader maar zien hem niet.
Maar wel steeds weer een andere man.

Net toen ik dacht dat mijn hart het weer een beetje deed, werd ze gespot op Tinder.
Niet veel later kwam ik haar tegen met weer een man.
En weer een man.
En weer een man.
En weer een man.

Mijn kinderen hebben geen idee meer wie het allemaal zijn.

Het zal haar jeuken.

Categorieën: Algemeen

1 reactie

Nummer 22 · 8 december 2020 op 14:26

Enfin, loslaten..loslaten het Tinder bezoek.. Het moet jou ook gaan jeuken…, toch?

Mooi geschreven I-Pat

Geef een reactie

Avatar plaatshouder