Jula │ de musical

Eigenlijk is het natuurlijk helemaal niet zo verrassend dat Joop al gauw bij mij uitkwam voor de hoofdrol in het muzikale spektakel dat, als het allemaal meezit, begin volgend jaar door alle toonaangevende theaters in Nederland zal denderen. Niet eens zozeer vanwege m’n zangstem. Die floreert in de kleinkunst van het tweede garnituur slechts bij de gratie van de ijzersterke combinatie met een chansonnière die al jaren geleden haar sporen in het semi-professionele wereldje verdiende. Ik ruil die kleine zaaltjes in het land zonder een traan te laten, moeiteloos in voor het grote werk.
Met mij haalt Van de Ende dus bepaald geen Jopeph in huis. En van een slopende, weliswaar commercieel aantrekkelijke voorselectie, uitgesmeerd over zes zaterdagse tv-avonden zal het dus niet komen. Jammer voor Willem Nijholt en consorten. Het is niet anders.
Er is haast geboden met deze hot stuff.
Maar voor de rest schijn ik alles in huis te hebben om er een kaskraker van te maken. In de eerste plaats natuurlijk omdat ik als geen ander de couleur locale zo ongeveer in m’n genen heb zitten. Tot m’n elfde levensjaar woonde ik immers in Soestdijk. Als telg uit een onvervalst milieu dat doordesemd was van God, Nederland en Oranje. Een decennium lang stonden we op 30 april steevast urenlang te blauwbekken voor de paleishekken om bij Het Defilé ons troosteloze bosje gele lissen te mogen afleveren waarvan de lakeien telkens weer dat bonte spektakel wisten te maken op de trappen van het bordes.
Het visueel gehandicapte jongste prinsesje heb ik als padvinderkabouter ooit nog ’s in het Baarnsche Bos onder m’n fiets gehad. Of het nou m’n jeugdige onbezonnenheid was of dat het aan het beperkte gezichtsveld van onze Marijke lag, ik weet het niet meer zo zeker. Het liep trouwens met een sisser af.
Rotsvast was het vertrouwen van m’n ouders in het door god gesanctioneerde koningshuis. Zelfs de Lockheed-affaire was jaren later voor m’n ouwe heer nog geen reden om van z’n geloof af te vallen. ‘Zoiets doet Bernhard niet’. Ik hoor ’t hem nog zeggen. Dat milieu ongeveer.

Het bijzonder aardige is ook dat Joop, als regelmatige lezer van Mutlog op het Volkskrantblog, mij een vette vinger in de pap gunt bij de totstandkoming van het script. Na zo’n 530, overwegend satirische, bijdragen eindelijk de erkenning waar ik al twee jaar hartstochtelijk naar hunker. Het zal m’n karma goed doen.
Het gisteren verschenen boekje van geschiedenismeester Fasseur zal daarbij als leidraad dienen. Als the one and only vertrouweling van Trix mocht ie, vermoedelijk wél enigszins geremd door haar corrigerende rooie pen, de koninklijke bagger, die me als republikein overigens niet genoeg kan ruften, opdiepen uit een kist die Benno ergens in de krochten van Soestdijk verstopt had. Daarbij was hij trouwens wel zo slim de sleutel zoek te maken.
Voor velen in het land mag het dan een heftig allegaartje zijn dat ons nu opeens gepresenteerd mag worden, het riekt naar mijn gevoel een beetje naar volksverlakkerij. Het is maar een tipje dat van de sluier gelicht wordt. Een doekje voor het bloeden, zeg maar. Ik heb m’n contacten in de onderwereld er maar ‘s op gezet. Want als er één zo’n kistje tevoorschijn getoverd wordt, waarom zou er dan geen tweede zijn waarin de werkelijke feiten over die tot nu toe nog nooit bewezen sollicitatie naar het stadhouderschap in dienst van de Führer smartelijk op de ultieme publicatie liggen te wachten. En dan hebben we het over gans andere koek. Ik zweer je: Het Nationaal Archief zal straks verbleken tot een sprookjesboek.

Van Joop mag ik uiteraard nog niet te veel los laten maar een paar saillante details wil ik hier wel even kwijt. Voor de rol van ‘Gekke Greetje’ is hij, op mijn voorspraak, driftig in onderhandeling met Doeschka Meijsing, die zich recent heeft ontpopt tot een intrigante van het zuiverste water. Ik zie Doesch helemaal zitten. Ze zal als pottenbakkersexpert van de wat diffuse relatie Jula-Greetje ongetwijfeld wat fraais weten te kokkerellen.
Danny de Munck en Jantje Smit zullen, met het oog op hun respectievelijke solocarrière die er niet onder mag lijden, afwisselend de rol van de jonge Benno voor hun rekening nemen. En dan mag ik toch hopen dat ze mij, als de oude hoerende en snoerende Bernhard, niet helemaal van het podium zingen. Maar ik vertrouw vooralsnog helemaal op de moderne techniek die me ongetwijfeld een handje zal helpen.
De invulling van de Juliana-rol is nog niet helemaal rond. Althans, de jonge. Het castingbureau van Joop is druk doende met de selectie. De enigszins suffe actrices liggen duidelijk niet voor het opscheppen maar als Brigitte Kaandorp alles uit de kast haalt, moet er van dat typetje toch wat te maken zijn.
Voor de oude Jula heeft Joop een in dit verband nogal spectaculaire vondst uit de hoge hoed getoverd. Anneke Grönloh beschikt weliswaar niet over de vereiste kleur maar daar staat wel weer tegenover dat ze van nature de sherryfles meer dan virtuoos weet te hanteren. En daarnaast is zo’n keus natuurlijk wél weer zo uitgekookt van Joop met het oog op een zinderende tournee door de Gordel van Smaragd. De hoogste tijd dat er in onze voormalige koloniën weer ’s wat te lachen valt.

Intussen lig ik me uitgebreid te verlekkeren bij de gedachte aan m’n rol van ‘Ouwe Benno’. Want daar ga ik wat van maken. Die vier zangsolo’s zorgen voorlopig voor de meeste hoofdbrekens maar neem van me aan dat ik er voor ga. Die ouwe schuinsmarcheerder speelt, om in voetbaltermen te blijven, een soort vrije rol. Met Juliana heeft ie, geheel in overeenstemming met de historische feiten, niet zo veel van doen. Des te meer met een stoet aan jonge meiden die er voor zorgen dat zo’n tournee helemaal toppie wordt. Pia Douwes (met kinderwens), Fatima Morero de Melo, Katja Schuurman en Sophie Hilbrand zijn stuk voor stuk kanjers van maîtresses. Én goed voor volle zalen.

Pikant puntje is wel dat Joop hiermee een definitieve punt zet achter het risicoloze amusement. Benno mag dan wel een ogenschijnlijk pretentieloze, vrije rol hebben, in werkelijkheid zal straks op de planken blijken dat niet Gekke Greetje maar hij de Raspoetin is. En dat moet Cees Fasseur aan het denken zetten.