Kerstmeisje

IJskoud was het buiten. De damp die uit mijn mond kwam leek op uitgeblazen rook. Ik liep, mijn neus liep driftig mee. Ogen die zich tegoed deden aan alle kostelijke en kotselijke kerstversieringen binnen, ogen van mij. Ogen die alles gadesloegen en zelf niet gadegeslagen werden. Ik voelde mij één met het kneuterige binnen en het grote niets buiten. Zoals ik dat vaker doe, deed ik dat ook die avond. Een ommetje maken door de vinexwijk waarin ik woon. In gedachten zag ik het polderlandschap voor mij dat hier ooit haar huishouden had. Een landschap dat ook verrijkt was met vele planten- en dierenfamilies, dat was ver voordat wij hier huishielden. Tijdens zo’n ommetje verbaas ik mij over wat ik zie bij die mensen binnen en fantaseer ik erop los waarover zij babbelen, ruzie maken of naar welke zender zij zappen. Soms kom ik iemand tegen die groet, vaker kijk ik iemand aan die volgens Hollands gebruik naar de voetsporen van zijn anonieme voorganger staart. Ik vraag mij dan af wat er in hem of haar omgaat, maar de moed ontbreekt mij altijd om hiernaar te vragen. Geldt dat andersom ook?

Bijna thuisgekomen zag ik haar lopen. Een zwart vrouwtje met in haar ene hand een wit plastic tasje en in haar andere een bungelend kerstmannetje. Zij huilde. Wij stopten allebei en keken elkaar aan. Stille tranen biggelden, nee stroomden over haar wangen, schreeuwden het uit tegen haar huid.

“Tràm?” vroeg zij. “Trèm?” vroeg ik. “Tràm!” zei zij met meer klem. Tràm, zoals in trammelant. “Geen tram hier. Ver weg”, gebaarde ik. “Hier bus. Boes”, probeer ik nog, wijzend in haar looprichting. Met een grote snik herhaalde zij nog een paar maal “tram”. Zij liep van mij weg, in de richting waarin ik gewezen had.

Ik was besluiteloos. Zo vlakbij mijn huis, mijn autosleutels op zak en een tank vol benzine. Ik had een kopje thee voor haar kunnen maken en iemand kunnen bellen. Ik had haar een lift kunnen geven.

Ik durfde niet. De verhalen die je hoort over “bendes” speelden mij op dat moment parten. Laf of wijs ging ik naar binnen, nadat ik haar uit het zicht verloren was. Dit laat mij niet meer los. Een radeloos, troosteloos, verdrietig en kansloos hoopje liet ik gaan omdat ik bang was. Bang om beroofd te worden door het vrouwtje met de kerstpop en het plastic tasje. Ook al was ik ook bang voor wat haar kon overkomen. Ik wil niet zo zijn, maar ben het wel. Bang. Bah.