Kerstmis op het eiland Bali

Het is 12 uur ’s middags, 24 december. Het heeft net geregend, zo’n gulle stortregen met dikke druppels die alleen in de tropen voorkomt. De zon breekt even door de wolken en meteen stijgt er damp op uit de straten. Een vochtige tropische hitte grijpt naar je keel en meteen weet je dat het regenseizoen zijn hoogtepunt bereikt heeft. Regen of niet, het blijft 35 graden warm, dag en nacht. Hier doet niks aan de kerstmis van mijn kinderjaren denken. Mijn kinderjaren-kerstmis bestond uit sneeuw, kerstvakantie, gezelligheid, familie, kortom, zoals in het liedje “toen was geluk nog heel gewoon”, maar iedereen die er toen bij was is al lang dood.

Mijn zoontjes die al die doden niet gekend hebben, hebben een klein plastic kerstboompje op de TV kast gezet, en het oogt leuk, compleet met versiering en veelkleurige lampjes. Onze kerstliedjesverzameling is beperkt tot één CD, die wij na vier keer draaien beu zijn.

Wanneer ik uit het raam kijk zie ik een verlaten Hindoe tempel. Die mensen vieren andere feestdagen en kerstmis is er bij hun niet bij. De tempel, ontdaan van de versieringen van de Hindoefeesten van vorige maand, ziet er desolaat uit in de regen die weer neerstort.

En dan komt er plots een wolk vriendelijkheid binnenwaaien : drie oudere vrouwen en vier jonge en bloedmooie vrouwen, die ons een heerlijk kerstfeest komen wensen. Ze willen modern doen, zoals de blanke, en laten zich gewillig kussen en geven zelf ook plakkerige kusjes. Dat zouden ze nooit doen met hun eigen volk, want Balinezen kussen niet zoals wij kussen.

Aah ! Toch even een kerstsfeer…..