Keukengeheimen en kookobsessies

Hoe het allemaal begon.
De hooggevoeligheid van mijn mams voor stofjes en toevoegingen maakte haar bewust van wat ze nou eigenlijk at. Waar zij eerst de buurtsuper in rende om bekende en vertrouwde producten in een mandje te gooien werd het nu een wetenschap. Die stofjes die zich verstoppen in de producten van de supermarkt waren de oorzaak dat boodschappen doen een langdurig proces werd. Alle verpakkingen werden onder de loep gelegd voor het in de kar belandde. Haar menu werd daardoor aardig beperkt.
Ik ontkwam niet aan deze alertheid van mijn moeder. Als we samen boodschappen deden, klonk er bij elk product dat ik uit het schap pakte een kreet, trok ze het uit mijn handen en zette haar bril af om de kleine lettertjes te kunnen lezen. Met uitroepen als, zie je wel! en het is toch niet te geloven! wist zij mij uiteindelijk te beïnvloeden met het inslaan van wat voorheen gewoon voedsel was. Zij waagde zich niet in de winkel zonder haar lijstje met alle E-nummers met daarnaast uitgelegd wat voor vreselijke effecten die hebben op ons zenuwgestel, lever, nieren en hart.
Het gevolg was dat ik niet meer zonder leesbril – die lettertjes zijn vaak verdomde klein – de supermarkt in durfde.

Er was maar een oplossing voor mijn moeder. Zelf gaan koken en bakken. Liefst vanaf de basis en bij voorkeur biologisch. Zo gezegd, zo gedaan zou je zeggen maar zo simpel is dat nog niet.
Het begint namelijk allemaal met goed gereedschap. Ik werd gelijk – op dagen dat mijn moeder en ik samen doorbrachten – meegezeuld naar exclusieve kookwinkels als Cook&Co en Dille & Kamille waar hele schappen vol stonden met gereedschappen waar op het eerste gezicht een chirurg ook mee aan de slag kon. Maar mijn moeder had research gedaan en wist wat zij nodig had. Noodgedwongen begon ik er plezier in te krijgen om tijdens die ellenlange zoektochten de meest bizarre keukenobjecten te fotograferen. Vervolgens zond ik die foto’s naar vrienden zodat er hilarisch giswerk kon worden gedaan.

Inmiddels smult de familie van de zelfgemaakte gerechten van mams. Ingrediënten als met maagzout bewerkte dadels, citroengras, fondant van frambozen en bietensap zijn gewoon. Zelfs experimenten met suikerbiet zijn inmiddels doodnormaal geworden. Ik leuter lustig mee met het gespreksonderwerp al heeft het ‘koken en bakken’ mij niet in zijn greep. Enkele favorieten wel. De cheesecake en citroenrozemarijntaart van mams zijn verrukkelijk.
Enigszins zorgelijk vind ik het wel want al die pure producten zijn niet goedkoop. Laat staan de rekeningen in al die ‘kookwinkels’. Verder ontstaat er een ruimtegebrek in mams keuken waardoor zij neigt naar een ‘keuken makeover’ hetgeen uiteindelijk misschien door een vakman moet worden uitgevoerd. Daar gaat mijn erfenis.

Maar ja, we leven in het Nu en het Nu smaakt zoet.

Voor mijn moeder is het verzinnen van nieuwe gerechten ook een soort mindfulness.
Zij slaapt sinds haar nieuwe levensinvulling als een ‘suikerroosje’.
Met 24 Kitchen aan – zij heeft een televisie op haar slaapkamer – sluimert zij in slaap terwijl zij in plaats van schaapjes, schepjes telt…1 schepje bloem, 1 schepje suiker, 1 schepje kaneel…