Kleine Koude Visjes

Ze dacht er over om geen droger meer aan te schaffen. Uit milieuoverwegingen. Mooie gedachte vond ik. Ze knikte en zette de kopjes waar we zojuist de koffie uit hadden gedronken in de afwasmachine. Heerlijk zo’n kopje echte expresso. Echt Italiaans. Het komt rechtstreeks uit Italië vertelde ze. Dat koop ik bij mijn speciaalzaakje. Ik noem het mijn zaakje. Echt fantastisch. Wekelijks komt er zo’n soort jaren 60 vrachtwagen deze kant op. Speciaal voor de bevoorrading van mijn zaakje. Goed hè? Ik vond het goed. Het zorgvuldig met föhn en hairspray gevormde haar werd aan het einde van iedere zin even aangeraakt. Alsof het een noodzakelijke correctie van het kapsel betrof. Ze vervolgde. Nu de kinderen wat ouder zijn heb ik zo’n droger eigenlijk niet meer nodig. Ik hang de was gewoon buiten. Net zo gemakkelijk. En gratis. Puur natuur. We zouden meer van de natuur gebruik moeten maken. De natuur heeft zoveel te bieden. Ik knik instemmend. Daarom ben ik vegetariër, vertelt ze verder. Want dierenleed dat is ook zoiets. Dat hoort niet. Al hummend kijk ik uit naar een wijntje. Nee vis eet ze wel. Dat is anders. Want vis eh… vis heeft ander gevoel. In ieder geval kleine vis. Zoals garnalen, sardientjes, zalm, forel… Tot op zekere hoogte eet ze eigenlijk alle vis. Nee dolfijn eet ze niet ha ha. Natuurlijk niet. Dolfijnen zijn zeer sensitieve dieren. Hoogontwikkeld. Spiritueel. Tonijn niet ? vraag ik. Neen tonijn niet zegt ze, nu enigszins bits. Ik vrees dat de discussie over vis hiermee afgesloten is. De droger dan maar weer. Hij is stuk. Dat had haar aan het denken gezet.
Het had haar bewust gemaakt van de luxe waarin ze verkeerde. Bewust van wat die luxe eigenlijk kost. Niet het aanzienlijke huis, niet haar ruime inkomsten, niet de oorlogen of de honger, niet de rest van haar, in materieel opzicht rijke bestaan had haar aan het denken gezet. Nee, de droger was het. In eerste instantie was ze op zoek geweest naar een monteur. Deze had haar verzekerd dat ie echt stuk was. Ze moest aan een nieuwe. Goh, zei ik en beperkte me verder tot hummen en knikken. Ze ging dus op zoek naar een nieuwe. Bij haar oriëntatie stuitte ze op grote verschillen tussen de diverse drogers. Met name waar het het verbruik betreft. Het verbruik, de consequenties voor het milieu. Ik begreep het. Dat had ze zich nu nooit gerealiseerd. Van het een kwam het ander. Het was de aanleiding voor wezenlijke vragen over het bestaan. De natuur, de schepping en haar bijdrage daaraan. Ze dacht er over om geen droger meer aan te schaffen. Op mijn vraag wat haar hulp van het idee vond reageerde ze geagiteerd. Ik nam haar niet serieus vond ze. Dat klopte. Dat klopte helemaal. Ik zei natuurlijk van niet. Maar ik realiseerde me dat er van een goed contact niet zoveel meer zou komen vanavond. Laat staan van een verdergaand contact. Even had ik mij vanavond nog een weg tussen haar borsten gedroomd. Een mooie weg, een lange weg. Langzaamaan verdween dat beeld. Mijn blik raakte steeds meer en intenser gericht op haar leesbril op de tafel. Op het glas vooral. Geslepen glas.
Een glas met daarin zuiverend water en kleine koude visjes.