Kleurpotloden

Ze kijkt me aan, met pretlichtjes in haar ogen. Ze glundert en klapt enthousiast in haar handen. Voorzichtig trek ik het roze papier los waarop in grote kinderlijke letters mijn naam staat. “Omdat je jarig bent vandaag”, zei ze toen ze het cadeautje in mijn handen stopte. En dat is waar. Vierentwintig ben ik alweer. Ik kijk naar de eettafel, waar al een heleboel cadeaus staan. Wat ben ik verwend! Ik heb een nieuwe camera gekregen, een mooie grote theepot, het nieuwste geurtje van Dior, wat theedoeken, een nieuw shirtje en drie boeken. Verder heb ik geld gehad. “Vind je het mooi?” Ze trekt aan mijn mouw, terwijl ik het laatste stukje papier van het pakje aftrek. In mijn hand heb ik een doos met kleurpotloden, in alle kleuren van de regenboog. “Ik heb het helemaal zelf uitgezocht! Ik moest wel zoveel centen betalen.” Ze steekt zes rimpelige vingers in de lucht. Ik glimlach. “Bedankt voor het cadeau. Ik vind het prachtig!”. Ik geef haar een dikke zoen en ze slaat haar armen om mee heen. Dan pakt ze de kleurpotloden uit mijn hand en loopt ze de woonkamer in, waar de rest van de familie zit.

Ik loop achter haar aan en zie hoe ze de familie bij langs gaat, om te laten zien wat ze voor me heeft gekocht. Haar wangen zijn rood, haar haar kan wel weer een kleurtje gebruiken. Ik hoor haar lachen en aan iedereen vertellen dat ze het cadeau zelf heeft uitgezocht. Mijn oom lacht haar liefdevol toe en zegt dat ze een goede keuze heeft gemaakt en mijn moeder geeft haar een aai over de bol als ze langsloopt. Als ze de hele familie heeft gehad, komt ze naar me toe. “Mag ik er misschien al even mee kleuren?” Ik kiik naar haar verwachtingsvolle gezicht en knik. “Ik zal even wat papier halen. En dan maak jij maar een mooie tekening.”

Als de familie naar huis is, loop ik naar de eettafel om de cadeaus op te ruimen. Naast de stapel ligt een tekening, ondertekend met ‘Willie’. Ik pak hem op en prik hem aan het prikbord. De kleurpotloden leg ik in de kast. Ik glimlach, terwijl ik aan mijn tante denk. Ik zie haar voor me staan, in de speelgoedwinkel waar ze zorgvuldig het cadeautje voor me heeft uitgezocht. Mijn tante, die drieënvijftig jaar is, maar het denkvermogen heeft van een kind van tien. Mijn tante, die zó ontzettend trots was dat ze zelf een cadeautje voor me had gekocht. En ik bedenk me dat al doe ik er helemaal niets mee, de doos met kleurpotloden het mooiste en meest waardevolle cadeau is dat ik heb gekregen.