Koe

Ik ken het traject. Reeds als kind had ik de volgorde van de opeenvolgende stations uit mijn hoofd geleerd. Alsof ik dat ooit nog eens nodig zou hebben. Verveling zal ook een rol gespeeld hebben. Tijd vullen. De wachttijd op kunnen delen in behapbare, overzichtelijke stukjes. Aftellen. Bijna thuis. Het was de tijd van de stoptreinen. Sneltreinen zijn in mijn herinnering van later. Van nu.

Nu zit ik in de sneltrein. De eerste stop hebben we gehad. Ik kijk uit naar de langere stukken waarin ik me in de regelmaat, in de hartslag van de trein kan laten mee wiegen. Dat duurt niet lang meer. Ik voel de aanloop, ga er voor zitten. Bijna op snelheid remt de trein echter plotseling hard af. Sfeer verstoord. In luttele seconden staan we stil. Een vreemde plek om te stoppen bedenk ik. Even is er geen enkel geluid. Dan klinkt vanuit de in het treinstel aanwezige speakers de stem van de conducteur. Hij deelt ons mee dat we voor een rood sein staan. Hij vervolgt met te vertellen dat hij niet weet waarom het sein op rood staat; dat de machinist contact heeft gezocht met de centrale en dat hij heeft geïnformeerd naar de reden van het rode sein. Korte pauze. Bij de centrale nemen ze echter niet op. Met de allerminst geruststellende mededeling dat hij ons op de hoogte houdt, wordt afgesloten. Een enkele opgetrokken wenkbrauw zie ik om mij heen; een glimlach. Niets aan de hand. Voordat ik aan enige herkenbare gedachte toe kom is de conducteur al weer in de lucht. De machinist heeft contact gehad met de centrale. Volgens protocol staat het sein op rood vanwege een koe. Een koe op de rails. De koe is uit de wei ontsnapt. We zullen de reis voortzetten maar zullen de snelheid moeten temperen. De vertraging bedraagt vijf minuten.

De trein zet zich in beweging. Als u rechts kijkt dan ziet u daar de koe, klinkt het uit de speaker. Menigeen reikt van de linker naar de rechterkant van de trein om de ontsnapte koe te zien. Een koe. Ze eet het gras langs het spoor. Onverstoorbaar. Na het passeren van de koe maakt de trein weer snelheid en vervolgt zijn weg.

Ik kijk uit het raam en hobbel een beetje mee op de beweging van de trein. Aan de andere kant van het raam passeren de graslanden, sloten, koeien en ringelende overgangen. Het is een blauwe lucht met stevige witte wolken. De zon daartussen verwarmt mijn kant van de trein. Aangenaam is het. Met de ogen dicht sluit ik langzaam aan bij het ritme van de trein. Slapen doe ik gemakkelijk, dromen onsamenhangend.

Het ging haar niet om het gras hoor ik iemand zeggen. Nee, natuurlijk niet. Niet het gras maar het hek. Het hekwerk, de belemmering. In overvloed zit geen aanleiding zegt de stem met overtuiging. Nooit. De aanleiding zit in de beperking weet je, in de ambitie, de liefde wellicht. Dat is de drijvende kracht. Het hek. De opmaat tot actie. Actie, roept ie. Bekende stem denk ik. Want actie mensen, vervolgt ie, dat is de uitkomst van de waardebepaling. De waarde van dat wat er niet is, het gewicht van de beperking. De vraag is, wat is het wegnemen van die beperking je waard. Nou? Hoeveel is dat je waard vraagt ie provocerend. Weet je wat je wegneemt. Is het de bovenste of onderste steen. Is die waarde te calculeren of is het durf, overtuiging, gok misschien. Je weet het nooit en je zult het nooit weten! Hé hé hé, het zijn maar koeien hè, hoor ik mijzelf zeggen. Het zijn maar koeien. Daar moet je niet teveel achter zoeken.

Mijn eigen stem wekt me. Ik open mijn ogen en zie de nog immer opgetrokken wenkbrauw, de glimlach. Ik ga rechtop zitten, wrijf met mijn hand over mijn stijve nek en weet dat ik niet moet vergeten uit te checken.