Kolentrein

Moe. Soms ben je zo moe dat denken geen mogelijkheid meer is. Maar vlak voor dat stadium bevind zich de genialiteit welke maar heel weinig mensen bezitten. Voordat je de binnenkant van je ogen ziet, zie je eerst het licht in elk donker gat. Problemen, hindernissen, vermoedens, twijfels en meer van dat soort dingen welke je liever niet zou willen heben, worden achter elkaar verbrand. Voor de slaap zie je welke mensen je echte vrienden zijn en welke niet, zie je welke mensen je tijd en moeite waard zijn en welke niet, zie je ineens dat wat je doet niet is wat je wilt en eigenlijk iets heel anders met je leven wilt.

Ineens zie je waar je spijt van hebt, wat en wie je mist en van wie je het meeste houdt of hebt gehouden. Je weet wat je zou moeten doen en weet ook dat het niet zo makkelijk gaat. De theorie kun je immers toepassen in de praktijk en niet andersom. Denken is de theorie en doen is de praktijk. Je kunt geen beslissingen maken zonder eerst te denken, je kunt niet iets of iemand laten gaan zonder eerst de theorie nog eens door te nemen en je kunt van een gebakken taart geen deeg meer maken. Als je het eenmaal hebt gedaan, kun je niet meer terug. Niet verder kijken dan je neus lang is. De meeste menselijke neuzen zijn in dat geval te kort.

Liever “te” lang nadenken, dan er daarna “te” lang spijt van krijgen. Liever jarenlang leren zwemmen, dan meteen in het diepe springen en verzuipen. Zo verdrinken veel mensen zichzelf ook in hun ondoordachtige gedrag. Dingen eruit gooien zonder de consequenties ervan in te zien, de deur achter je dicht slaan zonder te zien dat je de ander huilend achterlaat of iemand laten gaan zonder te zien dat je nooit meer zo gelukkig zal worden. Of misschien wel je ogen sluiten voor de feiten, terwijl je niet wordt behandeld als een prins of prinses, maar als een speelgoed Barbie of Ken.

Het is waar dat denken het leven vaak moeilijker maakt dan het is. Maar soms kan denken veel onnodige pijn voorkomen en kan denken je ook de meest makkelijkste oplossingen geven. Denken is leven en maakt het leven stukken mooier, als je het goed weet te doseren en gebruiken. Teveel denken is langzaam sterven en maakt het leven een ware marteling. Je weet hoe je het moet gebruiken en doseren, maar je hoofd laat het niet toe. De gedachtenstroom blijft maar razen, totdat je verdrinkt in eigen gedachten. Denken leid tot herhaling, herhaling leid vrijwel altijd tot irritatie en dus negativiteit. Hoe meer je nadenkt, hoe zwarter het voor je ogen wordt. Iets wat wit begint eindigt nachtzwart.

En als het eenmaal zwart is, kan het niet meer lichter worden. Dan is het wachten op de volgende gedachte die je tevergeefs wit probeert te houden. Maar je hoofd haalt je wil altijd in en dus zie je het witte weer vergrijzen en het grijs weer veranderen in de nacht. Als de nacht valt, storten de gedachtes naar beneden en vallen de gedachtes in de schaduw van de nacht. Schaduwen over de gedachtes welke ooit sterren waren die enkel licht verspreidde. De sterren beginnen te verdwijnen en het wordt weer een sterrenloze nacht. Het doek valt over het toneelstuk en het publiek verlaat de ruimte. Daar lig je weer eenzaam in je bed in de zoveelste bodemloze put van gedachten welke je zelfs in je dromen blijven achtervolgen.

Je wordt wakker en ze zijn er nog steeds. Een stoomtrein met oneindig veel kolen. Zaten er maar kolen in plaats van hersenen in mijn hoofd. Dan kon ik rustig slapen.

Tot Shit