Komt een man bij de dokter 1.

‘Ja hoor, geen twijfel mogelijk u heeft basaalcelcarnicoom, huidkanker.’
De huisarts vervanger kijkt op van mijn rechterbeen waar hij in de weer is geweest met iets wat lijkt op een mobiele periscoop.
Ik lig op de behandeltafel op een knisperende strook wit keukenpapier hef mijn hoofd en kijk langs mijn ontblote benen naar zijn handen met de witte latex handschoenen.
‘Kleed u zich maar weer aan.’
De slag is raak. Ik kwam om even wat geruststellend gemompel aan te horen over twee rare plekjes waar mevr. T me al een tijdje geleden op gewezen had. Receptje, zalfje, poedertje, dat werk.
‘Ga nou maar even langs’, drong ze aan en als brave echtgenoot, gewend haar aanwijzingen stipt op te volgen, zat ik nu hier op de rand van die tafel met twee belachelijk in het niets bungelende witte benen met daarboven mijn nieuwe South Park onderbroek die ik vanochtend- want je weet maar nooit- had aangetrokken.

Kanker. Het woord echoot in de steriele ruimte.
Als ik weer tegenover hem zit kijkt hij me aan met een mengeling van lichte triomf en beroepsmatige superioriteit.
‘Ja daar schrikt u even van hè.. maar u hoeft zich geen zorgen te maken,
het is de ongevaarlijke variant die zich niet onderhuids uitzaait.’
‘Kijk maar.’
Met een ruk draait hij het computerscherm mijn kant op en klikt een verzameling afgrijselijke huidaandoeningen tevoorschijn. Alles in HD en vette kleuren.
‘Dit heeft u.’ Van dichtbij ziet het plekje er alarmerend uit, rood schilferig en ruw. Zo scherp had ik het nog niet voor me gehad als ik er na het douchen even met mijn vinger overheen streek.
‘En dit is melanoom in verschillende stadia, maar dat heeft u niet.’
Waarom ik het dan voorgoed op mijn netvlies gebombardeerd krijg is me een raadsel. Hij leunt vergenoegd naar achteren.
‘Ik heb wekelijks wel zo’n geval in de spreekkamer.’
Hij klinkt als een verveelde verzamelaar van Dinkey Toys die alweer de Morris Mini krijgt aangeboden die hij al drie keer dubbel heeft.
‘Het kan voorlopig geen kwaad, maar ik stuur u toch even door naar de dermatoloog, daar zullen ze de zaak bevriezen of ze snijden het even weg. Geen zorgen, hier wordt u oud mee.’
Nog even de zorgverleningshanddruk, als vleesgeworden cliché van betrokkenheid, dan sta ik met een tollend hoofd weer buiten.