De assistente van de specialist komt gehaast de behandelkamer binnen en begint in een la te rommelen.
‘ Ik lig hier vooralsnog heel flink te zijn’, probeer ik het ijs te breken.
‘We gaan even een bioptje maken voor de patholoog anatoom,zo klaar’, zegt ze zonder me aan te kijken.
‘Word ik meteen ontleed dan?’ Als de zenuwen me te machtig worden neemt de grapdichtheid evenredig toe. Een ‘bioptje’, het klinkt alsof we samen een pirouette op de kunstijsbaan gaan oefenen. Wat heeft de medische beroepsgroep toch scherp opgelet tijdens de bijscholing ‘Eufemismen voor alledag’. De dermatoloog heeft mijn plekjes nauwkeurig met balpen omcirkeld en er romeinse cijfers aan gegeven. Als ik hem de diagnose van de huisarts meedeel, in de hoop dat hij de onschuldigheid ervan uitbundig zal bevestigen, kijkt hij me met een ‘Dat moeten we nog even onderzoeken’, geërgerd aan. Garantie van de huisarts blijkbaar tot aan de deur.In de weken voor deze afspraak heb ik mezelf met de ‘kan geen kwaad’ mantra rustig gehouden en tegenover Mevr. T onverschilligheid geveinsd.
‘Maak je je druk om je plekjes?’
‘Plekjes?..oh dat ..neuhhh.’
Als de verdoving werkt draait ze met de hand een klein boortje in mijn been en frutselt twee stukjes vlees in potjes waar ze een etiket op plakt. Ik denk aan de boringen op de Zuidpool waar ze met dezelfde methode duizenden jaren oud ijs naar boven halen.
Het bevrijdende telefoontje komt een week later als ik in de auto zit.
Twee wratjes,die krijg je als je wat ouder wordt, niks aan de hand,ook niks aan doen en geen nieuwe afspraak. ‘Dank u.’
Ik besluit ter plekke dat dit muisje…
Geachte Heer S.
Nadat u mij enkele weken geleden n.a.v. van twee plekjes op de huid van mijn onderbeen de diagnose huidkanker had gegeven heeft de dermatoloog mij onderzocht. Na bioptie constateren hij en de patholoog anatoom dat het om twee wratjes gaat- 100% geen kanker- die onbehandeld kunnen blijven.
Mijn ongerustheid, en die van mijn vrouw, was met het telefoontje van de assistente gelukkig voorbij. Het moet me van het hart dat uw diagnose, ons in de weken daarna toch behoorlijk parten heeft gespeeld. Vooral omdat u er zo stellig over was.
Het lijkt me verstandig als u in het contact met volgende soortgelijke patiënten wat voorzichtiger bent met uw oordeel en een slag om de arm houdt.
Met vriendelijke groet,
Trawant
Het volgende antwoord bracht mijn vertrouwen in de medische stand
weer een beetje terug. Zo ‘heurt’ het:
Geachte Heer Trawant,
Bedankt voor het mailtje. Blijkbaar ben ik na 25 jaar ervaring wat overmoedig geworden. Het blijft een hachelijke zaak om zonder onderzoek dit soort uitspraken te doen.
Ik zal daar in de toekomst rekening mee houden.
Mijn excuses voor de foute diagnose en de ten onrechte gewekte ongerustheid.
Met vriendelijke groet,
Dr, S.
6 reacties
Mien · 26 november 2013 op 07:57
Kijk en zo is iedereen weer gelukkig. Jij, je vrouw, de dokter, de assistent, familie en kennissen en niet te vergeten, wij als lezer. Goed gehandeld trawant. Het probleem bij de wortel haarfijn gefileerd. In sommige beroepen zijn de fouten / inschattingen / conclusies / beoordelingen pijnlijker en meer confronterend dan bij andere. En nou er niet meer aan peuteren … aan de wratjes! 😉
Yfs · 26 november 2013 op 09:05
Zeer herkenbaar dat grapjes maken terwijl je sterft van de zenuwen. Het toegeven van de ongerustheid in deel 2 bevestigt het onwaarschijnlijke van het bagatelliseren in deel 1. Grappig doch kwetsbaar geschreven! Kortom, opluchting alom!! Gefeliciteerd Trawant met die twee ouderdomswratjes! 😉
Libelle · 26 november 2013 op 10:55
Zo moet het natuurlijk; keurig netjes een briefje schrijven, ingehouden, beschaafd en correct.
Uiteindelijk ben je nu twee keer gerustgesteld, een keer per woekeringetje.
Ferrara · 26 november 2013 op 11:16
Pfff…van harte gefeliciteerd met deze uitslag. Voordeel van CX is dat wij dat na twee dagen al horen.
Goede actie ook naar de huisarts. Nooit te oud voor bijscholing.
Pierken · 26 november 2013 op 18:07
Enige zelfreflectie is de heer S. niet vreemd. Moet ie blijkbaar wel eerst de verkeerde (of in jouw geval de juiste) treffen. Hij vroeg om een Trawantje en die heeft ie in de pocket nu. Werkt op je schrijfspieren, hè, dit soort deformatie.
Graag gelezen, beide delen. Die grapdichtheid; zeer herkenbaar. Al lachend trekken ze tanden uit mij.
Nachtzuster · 27 november 2013 op 00:11
Waar ik mij bij anderen nog al eens kan storen aan de interpuncties, heb ik daar bij jou totaal geen last van. Dat heeft te maken met de vlotheid waarmee je schrijft. Lekkere dialogen, venijnige humor en meer dan voldoende zelfreflectie. Een lekker Trawantje, deze twee delen!
Vergeef mij dat ik nu ga twijfelen of het wratje van Libelle wel echt een wratje is. Misschien eens een bioptje laten nemen, beste Libelle? 😉