Koolwitje en de stoere graskarpers

‘Meester, er zit een weduwe in de boom!’
Ik las het verhaal van de vlinder en dacht: Wat een sukkels! Ik heb nog nooit een stoer klein koolwitje ontmoet. Grote ruige koolwitjes ook niet trouwens.
Maar het grootste doetje van de dierenwereld is de kleine koolwit. Met stip.
Koolwitje. Alleen die naam al. Vleugels van papier en als de dood voor water. Zelfs de meest elementaire zwemslag, de schoolslag, zijn ze niet meester. Wanneer het regent zijn koolwitjes in geen velden of wegen te zien. Worden ze nat, dan geven ze af. Ik weet het van vroeger toen ik er een had gevangen. Het wit zat aan mijn vingers. Afgeven dat die beestjes doen! Zoiets zal niet snel gebeuren bij een graskarper. Die geven niet af. Nooit! Dat zijn vechters. Die doorgaan tot ze het snot voor de ogen zien.

‘Sluimerend dynamiet!’
Ik las het boek over de moedigste sportvis en dacht maar een ding: Dat zijn nog eens échte kerels!
Verliefde koolwitjes blijven heel hun leven bij elkaar. Verliezers! Er zijn er die hun vierentwintig uurs huwelijksfeest vieren. En die kennen elkaar al vaak van rups af aan. Koolwitjes fladderen. Van bloem tot bloem, weten alles van de bloemetjes maar volgens mij weinig van de bijtjes. Dat moet je eens aan een beetje graskarper vragen! Die weet van wanten.
Koolwitjes zijn de laagvliegers in het één net standje per nacht.
Dan liever de graskarper. Mannetjes en vrouwtjes zien er altijd stoer uit met hun prachtige snorren en baarden. De vrouwtjes ruiken heerlijk naar vis, zijn meestal te paaien en niet bang van water. Wanneer zo’n vrouwtje een bangelijk kijkend grillig mannetje tegen het sterke lijf zwemt is het er meestal onder of er onder. Geen geslijm. Niet aan het lijntje houden. Bij sommige standjes loopt het water gewoon bij de geile geschubde spierbundels in de mond.
Al eens een agressief klein koolwitmoedertje gezien? Wanneer er iemand in de buurt van de superkleine kleine koolwitjes komt?
Ik zou het maar laten om de kroost van graskarpers één vin in de weg te leggen. Zoals die kwaad kunnen kijken. En ze bijten hoor!
Ooit al een houten bord tegengekomen waarop graskarpers zijn vastgepind om ze aan de kinderen in de klas te laten zien? Nee? Dat dacht ik al.

Wat is de moraal van dit verhaal? Ook al ben je een vrouwelijke vegetariër die op zwemmen zit, dan kun je nog wel een echte kerel zijn. Behalve dan die homo’s uit Japan.