‘Meester, er zit een weduwe in de boom!’
Ik las het verhaal van de vlinder en dacht: Wat een sukkels! Ik heb nog nooit een stoer klein koolwitje ontmoet. Grote ruige koolwitjes ook niet trouwens.
Maar het grootste doetje van de dierenwereld is de kleine koolwit. Met stip.
Koolwitje. Alleen die naam al. Vleugels van papier en als de dood voor water. Zelfs de meest elementaire zwemslag, de schoolslag, zijn ze niet meester. Wanneer het regent zijn koolwitjes in geen velden of wegen te zien. Worden ze nat, dan geven ze af. Ik weet het van vroeger toen ik er een had gevangen. Het wit zat aan mijn vingers. Afgeven dat die beestjes doen! Zoiets zal niet snel gebeuren bij een graskarper. Die geven niet af. Nooit! Dat zijn vechters. Die doorgaan tot ze het snot voor de ogen zien.
‘Sluimerend dynamiet!’
Ik las het boek over de moedigste sportvis en dacht maar een ding: Dat zijn nog eens échte kerels!
Verliefde koolwitjes blijven heel hun leven bij elkaar. Verliezers! Er zijn er die hun vierentwintig uurs huwelijksfeest vieren. En die kennen elkaar al vaak van rups af aan. Koolwitjes fladderen. Van bloem tot bloem, weten alles van de bloemetjes maar volgens mij weinig van de bijtjes. Dat moet je eens aan een beetje graskarper vragen! Die weet van wanten.
Koolwitjes zijn de laagvliegers in het één net standje per nacht.
Dan liever de graskarper. Mannetjes en vrouwtjes zien er altijd stoer uit met hun prachtige snorren en baarden. De vrouwtjes ruiken heerlijk naar vis, zijn meestal te paaien en niet bang van water. Wanneer zo’n vrouwtje een bangelijk kijkend grillig mannetje tegen het sterke lijf zwemt is het er meestal onder of er onder. Geen geslijm. Niet aan het lijntje houden. Bij sommige standjes loopt het water gewoon bij de geile geschubde spierbundels in de mond.
Al eens een agressief klein koolwitmoedertje gezien? Wanneer er iemand in de buurt van de superkleine kleine koolwitjes komt?
Ik zou het maar laten om de kroost van graskarpers één vin in de weg te leggen. Zoals die kwaad kunnen kijken. En ze bijten hoor!
Ooit al een houten bord tegengekomen waarop graskarpers zijn vastgepind om ze aan de kinderen in de klas te laten zien? Nee? Dat dacht ik al.
Wat is de moraal van dit verhaal? Ook al ben je een vrouwelijke vegetariër die op zwemmen zit, dan kun je nog wel een echte kerel zijn. Behalve dan die homo’s uit Japan.
11 reacties
Prlwytskovsky · 5 september 2010 op 14:23
Een vrouwelijke vegetariër die zwemt en dan ook nog een kerel kan zijn????
LouisP: dat kost me weer een fles jenever om daar over na te denken. :pint:
joopvanpoll · 5 september 2010 op 21:39
Soms vermoed ik dat een verhaal alleen maar saai is omdat ik het niet snap. Dan moet je geen commentaar geven. Jij behoort dan kennelijk niet tot de doelgroep.
Ik geef dus geen commentaar want voor mij zijn het gewoon een aantal correct aaneengeplaatste woorden. En toch dit kreetje; wat ongepast! Het zal de reputatie van de schrijver zijn.
Schorpioen · 5 september 2010 op 22:32
Joop,
Je hebt hét verknalt. Louis had met zijn vrienden gewed dat niemand hem negatief commentaar geeft, hoe zeer zijn stukje ook rammelt…
LouisP · 5 september 2010 op 23:18
ge hebt gelijk dat ’t rammelt. En dat ’t saai is.
Vind ik nu ook. Dat ’t rammelt daar aan toe, daar kan ik niets aan doen. Maar dat ’t saai is..dat trek ik op mijn fatsoen.
Bedankt voor het lezen en reageren..
L.
arta · 5 september 2010 op 23:25
Heren reageerders, u kent toch hopelijk wel het alom bekende koolwitje en de graskarper??? Mij was deze column echt helemaal duidelijk en dat is niet omdat ik met Louis gewed heb om geen slecht commentaar te geven, want daar doe ik niet aan… (Was die opmerking trouwens zo lullig bedoeld, of kwam het gewoon per ongeluk onaardig uit jouw toetsenbord?)
Ik vind hem leuk, niet je beste, maar zeker leuk! Zinnen als deze:[quote]Dan liever de graskarper. Mannetjes en vrouwtjes zien er altijd stoer uit met hun prachtige snorren en baarden. De vrouwtjes ruiken heerlijk naar vis, zijn meestal te paaien en niet bang van water. [/quote]
zijn toch om van te smullen?
Avalanche · 6 september 2010 op 11:49
Jij onderscheidt je van anderen met je hersenspinsels die vaak niet eenvoudig te volgen zijn. Alleen daarvoor heb je een enorme pluim verdiend, vind ik.
pally · 6 september 2010 op 16:44
Kijk, ik vind deze toch echt leuk, Louis! Omdat-ie zo gek is of zo. Ik hou van originaliteit en ongewoon schrijven. Niet dat ik dat overigens zelf kan, maar misschien juist daarom. Alleen het eind vind ik niet sterk. Maar koolwitjes die afgeven, ha, ha!hoe kom je ‘dr op. Blijf alsjeblieft een beetje gek, hoor!
groet van Pally
sylvia1 · 6 september 2010 op 21:03
Ik vind deze niet zo geslaagd, op de een of andere manier irriteert de toon me een beetje, alsof ik als kind word aangesproken (bijv. En ze bijten hoor!). Maar toch heb ik ‘m al verschillende keren gelezen, er zit iets raadselachtigs in. En het koolwitje dat afgeeft in de regen, dat blijft hangen, ga er eens op letten, bij de komende regenbui.
Anti · 6 september 2010 op 23:46
Lowieke foei!!! Vreemd oké, zou zomaar kunnen (gelukkig). Maar denk nooit dat je saaie verhalen schrijft. Alsof jij weet hoe dat moet…al zou je het willen ha, dan lukt het je nog niet.
Ik ken het, dat afgeven van de vleugels. Heb zelfs wel eens een vlinder begraven in een sigarenkistje. Erg dramatisch dat ze stierf, terwijl ik mijn best deed haar te voeden met verschillende soorten suikers.
Voor karpers moet je bij mijn zoon zijn, heb ik niks mee sinds ik ooit in opdracht folders over ‘100% natuurlijke antibiotica voor koikarpers’ schreef.
Maar die combi van koolwitje en graskarper man, dat krijgt verder niemand voor elkaar.
Mien · 7 september 2010 op 14:31
Knappe vondst maar slordig uitgewerkt.
Volgende keer de vis nog even wat langer laten vliegen en de vlinder wat langer laten zwemmen.
Verder eens met Pally.
Mien fladdert in water
Nimrod1979 · 7 september 2010 op 23:15
Motten! Die geven pas af. Als er ’s nacht een in m’n kamer zat kan ik de volgende ochtend dus zuigen he. Ik vond ‘em fascinerend en grappig L!