Koster, klok en kussen

Het bericht in de kranten onlangs, over een pastoor die trammelant had met buurtgenoten vanwege klokgelui ’s ochtends om zeven uur, deed mij terugdenken aan de tijd dat shoppen nog winkelen en kids gewoon kinderen heetten en opstarten en uitprinten ongetwijfeld als contaminaties zouden zijn weggezet.
In die tijd hadden wij ons als pas getrouwd stel in een villadorp aan de kust gevestigd. Een heerlijke plek, dat zeker.
Hoewel de kale- kak- mentaliteit van een aantal bewoners ons niet erg aansprak. Met veel moeite hadden we de guldens voor ons eerste huisje in de oude Kerkstraat bij elkaar geschraapt. Het lukte allemaal net. We richtten het in met restanten, miskleuren en andere winkeldochters uit een armoedige woninginrichtingzaak. Maar sfeer had het. Wìj vonden het in elk geval prachtig. De andere helft van het pand werd bewoond door de koster van de katholieke kerk pal tegenover ons. Al snel kwamen we er achter dat het huis heel erg gehorig was, maar we dachten daar verder niet over na. Dat de oude koster mee kon genieten van onze enthousiaste slaapkamergeluiden realiseerde ik me pas toen ik op een niet goede morgen bij de buren glashelder het geluid waarnam van een wassend washandje over een lichaamsdeel. Ik kreeg een kleur, maar besloot ook onmiddelijk er geen rekening mee te houden en het mijn kersverse echtgenoot niet te vertellen. Alleen als ik de buurman tegenkwam moest ik even slikken, vooral als hij erg vrolijk keek.

Het was een aparte plek, mede door het klokkengebeier elke morgen nadat het zeven had geslagen. Het geluid klonk vlak naast ons hoofdkussen, maar we wenden eraan. Het had iets vertrouwds en feestelijks voor ons. Alleen bij een begrafenis was het geluid zwaar en somber. Meestal waren daarop we al voorbereid. Onze buurman kon van zijn karig kostersloon kennelijk niet rondkomen met zijn zes kinderen en hield er een kleine begrafenisonderneming bij. Hij transformeerde zijn voorkamer geregeld tot rouwkamer. Dus drie dagen voor het dreunende sonore geluid van de kerkklokken hadden wij de glanzende zwarte auto inclusief buurman met hoge hoed vlak voor ons raam – er was geen stoep – al gesignaleerd.
Kransen en bloemstukken schoven dicht langs onze voordeur bij de buren naar binnen. Daar raakten we aan gewend en de kinderen die we later kregen ook. De kostermevrouw vertelde eens dat haar kinderen toen ze klein waren altijd ‘opaatje’ of ‘omaatje’ welterusten gingen zeggen voor het slapengaan.

De Kerkstraat vormde de grens van het oude dorp en een villawijk met enorme parktuinen en huizen. Het impliceerde dat wij en onze twee zonen op hun school veel te maken kregen met de kinderen die daar woonden en met hun ouders. Ze brachten een sfeer mee – niet allemaal natuurlijk – van bekakt praten, grote auto’s en dure kleren. Ik herinner me dat de hele lieve, al jaren optredende sinterklaas op een ouderavond werd afgekeurd omdat hij geen vlekkeloos ABN zou spreken!
Een moeder vroeg eens met een deftig smal mondje aan mij of wij permanent in dat kleine huisje woonden of dat het een weekendhuisje was. Toen ik antwoordde dat wij daar met zes tweelingen en zeven honden permanent woonden, heeft ze me nooit meer bekeken.

Na elf jaar zijn we verhuisd. Hier in het rivierenland vonden en vinden we het fijner. Alleen misten we in het begin wel erg die kerkklokken op ons hoofdkussen.