#kruisweg

Vroeger, toen de broek nog pantalon heette en de panty gewoon nylonkous, werd je in modewinkels geholpen door goed opgeleid personeel dat er plezier in schepte om jou passend en netjes aan te kleden.
Kom daar tegenwoordig nog maar eens om. Kledingwinkels zijn veranderd in doe-het-zelfzaken waar je op de beat van discodreun je weg moet zoeken langs kasten waar de kleding hoog opgestapeld is.
Mijn maat ligt altijd helemaal onderop.
Soms is er nog wel een jong ding dat je te woord wil staan, maar veel moet je daar niet van verwachten. Jonge dingen zijn er vooral om de stapel weer te fatsoeneren als klanten er een rommeltje van hebben gemaakt.
Jonge dingen moeten bij hun aanstelling drie regels uit het hoofd leren.
“Mijn collega komt zo bij u!”
“Als het er niet bij ligt, hebben we het niet.”
“Weet ik niet, moet ik effe aan me baas vragen.”
Met weemoed denk ik terug aan tijd dat winkels nog winkels waren. Met de dames- en herenkleding fatsoenlijk gescheiden en niet zo’n beetje door elkaar. Toen jonge dingen nog niet bestonden. Waar ervaren, soms latent homoseksuele, verkopers rondliepen met een meetlint om hun nek en voelden of de broek ook bij het kruis goed paste. Dat voelde niet altijd prettig, maar dan had ik tenminste een goed zittende broek, en niet zo’n gescheurd exemplaar zoals je vandaag de dag wel ziet.
Nee, ik heb geen hoge pet op van de zaak waar ik bij toeval binnenstap en waar een jong ding op mij af stapt met de vraag “Kan ik u helpen?”
“Verkoopt u ook colbertjes,” vraag ik nog enigszins hoopvol.
“Dit is eigenlijk een shop voor jonge mensen,” zegt het jonge ding.
Beschaamd verlaat ik de winkel en voel me behoorlijk in mijn kruis getast.