Laatste weekeind alchohol

Kerel kijk naast je, er zijn vrienden voor je. Dat is de enigste zin die me het meest is bijgebleven van dit weekeind. Als ik naar buiten kijk zie ik dat oom agent daar staat, hij en zijn collega, kijken me afkeurend aan. Ik lig hier in de bestuurdersstoel van mijn auto, kruis nat, arm bebloed en hoofd als een lege olietanker waar 2 kinderen driftig met een zak stuiterballen aan het spelen zijn.

Terwijl ik mijn portier openmaak groet ik de agent die de voorkant van mijn auto staat te inspecteren. Wist je dat je schade had? vraagt hij mij. Ik probeer zo snel mogelijk zo helder als het kan te worden. Het komende vragenvuur kan ik me neit helemaal meer voor de geest halen, maar wat ik wel nog weet is dat hij papieren wilde zien en de eigenaar van de auto wilde bellen. Dat is dus mijn vader. Na de papieren en het telefoonnummer te hebben overhandigd plof ik weer terug in mijn stoel.. wat is er gebeurt?!?!

op de achterbank wordt iemand langzaam ook echt wakker.. Hij weet net als ik nergens wat vanaf. wat is er gebeurt?? Mijn sokken zijn nat als ik ze in mijn schoenen steek om naar buiten te gaan. Tien meter verderop zie ik mijn autosleutel op de parkeerplaats liggen, geen idee waarom. Ik loop naar de agent toe en zie waarnaar hij staat te kijken.

De gehele voorkant van mijn auto zit in elkaar, koplamp eruit, motorkap dubbelgevouwen en zijscherm opgekruld en dubbel. Dus je wilt zeggen dat dit er al zat, zegt de agent.. Ik kan geen woorden uitbrengen.

2 uur lang heb ik daar og verdwaasd rondgelopen, naar het terrein waar 6 uur eerder nog n feest teneiden liep. Daar zijn meer mensen. Een punt negen kan ik nog zeggen. dat is het promille wat zojuist in mijn bloed is aangetroffen. Een punt negen zeg ik met een domme grijsn op mijn kop terwijl ik een bruine boterham met cervelaat naar binnen schuif.

Niemand van de aanwezigen weet wat er is gebeurt. Ik voel me zo dom zo klein en zo machteloos. Wat heb ik gedaan, of wat heeft iemand anders gedaan. Ik zou zo graag willen weten wat er gebeurt is.. maar alles blijft zwart die ochtend.

Nu, zes dagen later, heb ik nog geen nacht geslapen. Iedere keer als mijn hoofd dat kussen raakt schieten de vragen door mijn hoofd. Wat is er gebeurt. Hoe kon dit gebeuren. Speelt er iemand een spelletje met me of ben ik echt zo achterlijk. Vragen waar ik waarschijnlijk nooit een antwoord op zal weten. Dat ik dom genoeg ben om mezelf in een dillerium te drinken dat weet ik ondertussen wel. Het antwoord daarop is ook alchohol, dezelfde alchohol die ik voorlopig, is het niet altijd, zal mijden.

Wat is er gebeurt is mischien nog niet het ergste, wat HAD er kunnen gebeuren.. is nog veel erger. En de schaamte die over me heen hangt, nu ik ouder, broers, vrienden, kennissen onder ogen moet komen met de woorden… Ik heb geen idee.