Lachend wachten…

Maandag, zoals vele maandagen zijn geweest of nog zullen komen. Gewoon en toch zo bijzonder. Zij stapt al redelijk vroeg op de fiets, trapt genietend van het zonnetje, naar de bushalte en gaat met de bus verder naar het ziekenhuis in de grote stad. Het weer is eigenlijk veel te mooi en te zacht, om in de bus te stappen, maar ze mag niet het hele eind fietsen van haar bezorgde huisgenoten. Ze heeft hen belooft echt de bus te pakken en dus doet ze dat ook. Ze heeft immers vanaf gisteravond niets meer mogen eten en drinken, voelt zich dus ook wel wat zwakker op mijn benen staan.

Ook de laatste weken heeft ze weer een jasje uitgetrokken, te veel afgevallen door koortsige dagen. Haar weerstand is behoorlijk gedaald.
Haar huisarts weet het ook niet meer en heeft haar doorverwezen naar de internist, die het nodig vond haar eens grondig te onderzoeken en dat is vandaag haar doel. Ze wandelt vrolijk het ziekenhuis binnen en gaat in de rij bij de balie van het laboratorium.
Voor haar staat een man op leeftijd, hij kijkt gemoedelijk om hem heen en knikt haar vrolijk toe. Zij knikt vriendelijk terug en kijkt ook even rond, ze ziet de zuchtende mensen en klagende mensen die vinden dat de rij te lang is.

Meer dan twintig mensen voor haar, de man die net voor haar stond is gaan zitten bij de prikkamers en zij neemt na het afgeven van de formulieren plaats naast die man. Er heerst altijd zo’n grafstemming in die wachtkamers, de humor is ver te zoeken.
De man naast haar begint een praatje, vertelt dat hij al heel vroeg van huis was gegaan, maar dat hij in de file heeft gestaan en daardoor een beetje te laat hier was. Hij moet opgenomen worden voor een dagje. Heel rustig wacht hij nu op zijn beurt, maar vertelt haar wel dat hij vroeger heel zenuwachtig en agressief geworden was als dit zelfde hem gebeurde.
Nu maakt hij zich niet zo druk meer daarom, ze wachten maar op hem vandaag, het zal zijn tijd wel duren. Hij komt voor nieuw bloed en is er aan gewent geraakt. Hij berust in zijn ziek zijn, de chemokuren slaan niet aan vertelt hij dan heel nuchter. Fluisterend vertelt hij haar dat hij bloedkanker heeft. Zij kent die ziekte leukemie en weet dat als de kuren niet aanslaan, de dagen gaan tellen.

De man blijft nuchter en positief hij geniet van al het mooie om hem heen en dat ziet zij in zijn ogen, ze stralen rust uit. De man is een gelukkig mens, hij leeft en geniet.
Hij vraagt waarom zij hier zit en zij kan alleen maar antwoorden: ‘waarschijnlijk voor een of ander onschuldig virusje, niets bijzonders.’
Het wachten op haar beurt duurde veel te kort, zij heeft heel even genoten van een mooi mens met een verhaal. Ze had met deze man nog uren kunnen doorbabbelen. Deze man heeft een indruk gemaakt en ze zal hem niet snel vergeten.

Zij beseft maar weer eens hoe kostbaar ‘gezond zijn en blijven’ is. Dat je het genieten NU moet doen en niet uitstellen tot morgen.