Lastendruk

Wanneer U de naoorlogse geschiedenis analyseert, zult U zien dat “de belastingen” alleen maar omhoog zijn gegaan, ver boven het niveau van de inflatie. Omlaag schijnt bijna onmogelijk te zijn. Met als gevolg dat voor de gemiddelde Nederlander het netto besteedbaar inkomen aldoor maar achteruit gaat, alle CPB en DNB analyses ten spijt. Toegegeven; belastingverlichtingen komen voor maar het is meestal gerommel in de marges; gesleutel aan “inkomensplaatjes” vele cijfers achter de komma. Met veel bombarie aangekondigd door Den Haag, U kent dat wel. De realiteit is echter de alsmaar stijgende lijn van de lastendruk, voornamelijk voor die inkomenscategorieen die verantwoordelijk zijn voor de economische bedrijvigheid in Nederland.

Vraagt iemand zich eigenlijk wel eens af waarom dit zo moet zijn, als ware het een natuurwet? Ik wel. En mijn verklaring is als volgt. Ongewenste politieke dadendrang ligt ten grondslag aan dit fenomeen. De gemiddelde politicus is een ijdeltuit: Hij/zij streeft ernaar om hoe dan ook de naam in de Nederlandse geschiedenisboekjes te krijgen, zoals het grote Haagse voorbeeld Van Houten dat in 1874 als eerste deed met z’n kinderwetje. Een paar recente voorbeelden: “Van Dam Eenheden”, “Melkert Banen”, “De Zalm Norm”, prachtig toch? U kent er vast nog wel een paar meer. Geloof me; er zijn vrijwel geen politici die dit “vak” kiezen omdat zij zo begaan zijn met het lot van de anonieme Nederlander. Arrogatie; machtswellust en ijdelheid zijn de drijfveren voor het gros van de individuen die het politieke “vak” kiezen, ongeacht de plaats die zij innemen in het politieke spectrum. Het gevolg is dat er bij het aantreden van nieuwe politici altijd een onnodige dadendrang ontspruit die extra geld kost, bovenop de miljarden die al uitgegeven werden. Een bijkomend “probleem” is dat de politieke personeelsbezetting in een democratie regelmatig ververst, zodat er dus altijd weer een nieuw leger van ijdeltuiten probeert via geldverslindend “Nieuw Beleid” de naam te vestigen. Het meest markante voorbeeld hiervan (alhoewel de impact relatief gering was vergeleken met minder bekende politieke blunders uit het verleden) vind ik het politieke fenomeen Hanja May Weggen: IJdel, arrogant, brutaal, inzichtloos, en nauwelijks in staat de zin “Verkeer en Waterstaat” foutloos te spellen, laat staan de inhoud te begrijpen. Maar met haar tomeloze dadendrang slaagde zij er wel in de “carpool wisselstrook” op de A1 er door te drukken, een volledig mislukt project dat de Nederlandse belastingbetaler bijna honderd miljoen Gulden gekost heeft. Na dit alles wist May Weggen zich vervolgens ook nog eens zeker te stellen van een goedbetaalde baan in het europarlement, een totaal disfunctionerend instituut waarin zij zich als een vis in het water voelt, maar dat even terzijde.

Hoe zit het dan met de realisten die er toch ook in Nederland moeten zijn? Waarom zie je er daar zo weinig van in de politiek? Het vervelende is dat het karakter van een Realist het doorgaans slecht doet op het Haags Pluche. Bijvoorbeeld, ik reken mijzelf tot de realisten en acht mijzelf goed in staat het politieke “vak” te beheersen daar waar het op inzicht en beslissingen aan zou komen. Het probleem is echter dat arrogant gedrag mij mateloos irriteert, en dat ik die irritaties ook nog eens niet onder stoelen of banken steek wanneer ik met dergelijk gedrag geconfronteerd wordt. Ik ben dus een hele slechte “netwerker”. Een dergelijk karakter teistert bijna alle Realisten en zij doen het dan ook altijd slecht op het Haags Pluche, mochten ze al in staat zijn dat zonder “Networking” te bereiken. Helaas.

De hoogleraar Arjo Klamer (een man met doorgaans interessante inzichten) beweerde ooit dat de Nederlander teveel klaagt en zich inplaats daarvan wat meer met de actieve politiek zou moeten bezighouden. Echter, met die constatering geeft hij er blijk van de ontoegankelijkheid van het Haags Pluche voor De Realisten niet goed te onderkennen. Ook een hoogleraar spoort wel eens fout.

Nu dat we de oorzaak van de alsmaar stijgende lastendruk blootgelegd hebben, laten we het eens hebben over de acceptatie van de massa voor dit alles; de Grijze Muizen.
Geen weldenkend mens zal het accepteren dat er steeds maar meer van z’n zuur verdiende centen afgeroomd wordt voor ook nog eens totaal nutteloze zaken. De overheid heeft daarom een uiterst geraffineerd systeem opgezet van Heffingen, Opcenten, Belastingen, Accijnzen, Tax, Forfait, en hoe dat al niet meer mag heten. Deze bonte veelkleurigheid in terminologie dient maar een doel: Om de bittere pil van de enorme lastendruk slikbaar te maken bij de Grijze Muizen. Zou Den Haag bijvoorbeeld alle belastingen heffen via EEN “Flat Tax” op inkomen (budget-neutraal met de huidige situatie) dan zou er gelijk een revolutie uitbreken in Nederland: 70% van Uw inkomen zo duidelijk zichtbaar naar Den Haag!

Laten we eens een paar voorbeelden beschouwen van die fiscale veelkleurigheid. De eerste: Ecotax. Het milieu staat onder druk (?), dus heeft Den Haag ooit besloten dat bepaalde consumptiepatronen bestraft moeten worden met “Ecotax”. De gemiddelde Nederlander (de “Grijze Muis”) accepteert dit omdat hij zich het milieuschuldgevoel heeft laten aanpraten door de politiek, driftig geholpen door vooral de linkervleugel van de media; die Hollandse zomers worden immers toch steeds warmer? Dat het opgebrachte geld vervolgens door Den Haag voor hele andere zaken dan het milieu gebruikt wordt (ter bekostiging van de eeder genoemde “politieke dadendrang”) daar hoor je de pers (bijna) niet over. Nog een voorbeeld: Wegenbelasting. Lijkt logisch; wegen kosten geld dus daar moeten we allemaal voor betalen. Ook hier geldt weer: De centen ter bekostiging van de vervoersinfrastructuur zijn al lang opgebracht via talloze andere heffingen op mobiliteit, maar daar staat de gemiddelde Nederlander niet bij stil. Een ander prachtig voorbeeld is het fenomeen “huurwaardeforfait”; iemand die in een eigen huis woont hoeft aan niemand huur te betalen dus dat is een fictief inkomen voor de huizenbeztter dat belast moet worden. Hoe bont kunnen ze het maken daar op het Pluche, ik zou niet durven….

Met het nu volgende loop ik het risico voor een “conspiracy theorist” uitgemaakt te worden, maar dat moet dan maar. Onze overheid heeft commissies op de loonlijst staan die de gehele (ambtelijk korte) dag niets anders doen dan het bedenken van nieuwe belastingen met de bijbehorende rechtvaardigingen. Dat laatste is immers essentieel want zonder acceptatie van de grijze muizen kan de lastendruk niet verder verhoogd worden; er zou anders een reele kans op chaos en revolt ontstaan, iets waar politici een hekel aan hebben. (Alva’s Tiende Penning was ooit genoeg om de Nederlanders tot 80 jaar oorlog tegen Spanje te bewegen; tegenwoordig zitten we bij een totale Haagse lastendruk van zo’n zeventig penningen passief toe te kijken!)

Nu kom ik tot de kern van mijn betoog: Hoe moet dat dan verder voor de toekomst? In theorie is het eind bereikt als U Uw gehele inkomen af zou moeten geven aan de overheid. Dat klinkt op het eerste gehoor overdreven maar toch is dit een niet uitgesloten scenario; zolang de acceptatie van de Grijze Muizen het toelaat, kan dit punt dicht bereikt worden. Een goed voorbeeld is Zweden, daar begint men dit punt te naderen. De overheid aldaar is toch nog heel aardig in staat dit te maskeren door de belastingverhogingen nu hoofdzakelijk aan de uitgavenkant te leggen; dan zien de Grijze Muizen toch nog een beetje netto inomen, al moet de Zweedse bevolking dat dan voor het overgrote deel gebruiken voor het betalen van de heffingen en consumptieve belastingen.

Als in Nederland het 100% punt genaderd zou gaan worden, wat betekent dat dan voor het politieke “vak”? Eerst zal het overheidstekort enorm omgoog gaan, gevolgd door hyperinflatie en een torenhoge rentestand. Maar als ook daar de rek uit is dan gaat het onplezierig worden op het Haags Pluche; geen geld meer voor “nieuw beleid”, enkel nog verspilling in “bestaand beleid”. Het kan zelfs zijn dat tegen die tijd het BNP al zodanig is ingestort (vanwege het negatieve effect op het Nederlandse investeringsklimaat dat al deze belastingen en begrotingstekorten hebben) dat de absolute belastinginkomsten voor de overheid dan minder zullen zijn dan wat het vandaag de dag is.

Binnen het bestand van “Grijze Muizen” zit per definitie een Bovenlaag die in staat is om deze problemen te onderkennen en te ontlopen, hetgeen een “Brain Drain” op gang brengt naar fiscaal mildere gebieden op deze aarde. Het feit dat die Bovenlaag traditioneel ook nog eens veel zwaarder belast wordt (absoluut EN percentueel) dan de Onderlaag bevordert zulke bewegingen nog eens extra. Fiscaal mildere regimes bevinden zich hoofdzakelijk buiten Europa, want als er EEN ding is waar europarlementariers goed in zijn is het wel het demotiveren van fiscale migratie binnen Europa. (Overigens, ikzelf hoor ook bij deze fiscale vluchtelingen; ik schrijf dit artikel vanuit zonnig Florida). De Brain Drain levert echter een verarming op van de populatie van Grijze Muizen die achterblijven hetgeen de inkomenskant (de economie) nog verder zal verslechteren voor de Nederlandse overheid. Ontevredenheid binnen het bestand van Grijze Muizen zal het gevolg zijn, omdat Verworven Rechten ter diskussie komen te staan. Rechten die ooit gecreëerd waren middels de eerder besproken ongewenste “politieke dadendrang”. De heersende politici, laf als ze zijn, zullen reageren door de lastendruk nog verder op te voeren voor vooral de Bovenlaag, waarmee de zaak dan versneld in een vicieuze cirkel naar beneden spiralizeert, omdat dan de Brain Drain nog verder zal toenemen.

Het omlaag brengen van de belastingdruk bijkt vrijwel onmogelijk te zijn, omdat de meeste politici niet echt in Uw welzijn geninteresseerd zijn. Daardoor zullen noodzakelijke beslissingen uitblijven. De neerwaardse spiraal in welke de Nederlandse economie zich vandaag de dag al bevindt zal dan ook in een heuse crisis kunnen uitmonden. Niet alleen in Nederland maar ook in vele andere Europese landen waar het al niet anders gesteld is met het gedrag (en de besluiteloosheid) van de heersende politieke elite. Crises kunnen zelfs leiden tot gewelddadige conflicten, de geschiedenis is vol met voorbeelden daarvan. Dus dit is waar het eng begint te worden.

Om nog even bij voorbeelden uit het verleden te blijven, de geschiedenis heeft geleerd dat hyperinflatie, torenhoge tekorten en uit de hand gelopen belastingen enkel “gerepareerd” kunnen worden na afloop van zulke turbulente gebeurtenissen als crises en zelfs geweldsconflicten. Enkel na zulke ingrijpende gebeurtenissen met de gepaard gaande ontberingen is het voor mensen aanvaardbaar om met “een schone lei” te beginnen, ontdaan van alle verworven rechten. In mijn ouderlijk huis hing vroeger een poster aan de muur met een hele treffende spreuk: “Crises zijn de stroomversnelling van de vooruitgang. Ze zien er aan het eind hoopgevender uit dan aan het begin”. Treffender kan ik het hier niet verwoorden. De grote vraag is natuurlijk: Tegen welke prijs gaat zoiets zich afspelen.

Het enige waar Nederland dan ook op mag hopen is dat er ooit een nieuw soort politicus opstaat, het soort dat meer met Uw lot begaan is dan met de eigen rol. (Nee, niet Fortuyn, dat was teveel een egotripper en opportunist). De kans dat zo’n politicus opstaat is echter klein. De kans dat de Grijze Muizen hem daadwerkelijk zouden steunen is nog kleiner, omdat de noodzakelijke maatregelen bitter zullen vallen bij het overgrote deel van de Muizen dat nu al afhankelijk gemaakt is van de overheid. Ik zie de Nederlandse toekomst dan ook met zorgen tegemoet.
GROTE zorgen.

(Geplaatst door: Handen Af Van M’n Portemonnaie)