Leiden zet Rembrandt op de Taart

Om maar even heel oubollig te openen: “Men staat vaak niet bij de zaken stil die men gewoond is”. Ik ga ervan uit dat dit een quote is van iemand, die misschien wel 400 jaar geleden heeft geleefd, want als dertiger kan dit niet in mijn rugzak zitten. Het zal overgedragen moeten zijn, zoals veel zaken overgedragen worden. Toen mijn middelbare school nog gewoon de “Louise de Coligny” heette i.p.v. het huidige Da Vinci en Subterra (de feestkelder van deze school) het enige Latijnse woord was, dat ik kende, was de Kroeg, De Bruine Boon, New Times en de Koets, de enige graadmeter. Natuurlijk was ik me ervan bewust dat Leiden best een hoop oude “shit” rijk was en ook de Burcht kon onmogelijk gebouwd zijn, om uitsluitend als “jongerenhangplek” te fungeren. Toch heb ik er nooit bij stil gestaan dat onze stad zo in trek kon zijn bij anderen, ik was daar zwaar verbaast over.

Als NS-forens stap ik elke middag via het Centraal Station de Stad binnen. Een bijzondere entree in mijn eigen stad die het duidelijk “heeft”. Er is van alles te zien, met het station in de rug. Diverse kleine en middelgrote Spandoeken claimen cultuur en zuigen toeristen de Steenstraat in, onder zichtbare autoriteit van een megadoek: De Leidse Boekenkast. Wij weten natuurlijk allemaal dat dit laatst genoemde spandoek recht voor het station, een conflict verhult tussen de grondeigenaar en de gemeente Leiden. Whatever, het heeft mij in ieder geval geboeid.

Het is heerlijk om te zien dat Leiden bruist en de stad in trek is bij internationale bezoekers. Ik heb me sinds de Proef Sluitingstijdenwet Horeca niet meer zo trots gevoeld op Leiden. Onder andere het stadhuisplein is toneel geweest van middeleeuwse schouwspellen en theater. Regelmatig ben ik aangenaam verrast door allerlei concerten op de vreemdste plaatsen in de stad, met steeds die heerlijke gezelligheid.

Natuurlijk hebben we ook de boel vercommercialiseerd of laten we eerlijk zijn, flink uitgebuit. Als er iets door Rembrandt zelf rijkelijk is overgedragen, dan is dat wel zijn zelfportret. Er is op creatieve wijze dankbaar gebruik van gemaakt, door o.a. de bakker, slager, autodealer en bloemenkiosk, want overal kregen we Rembrandt er gratis bij. Afgebeeld op een slagroomtaart, in een paté geëtst of gratis aangeboden in de vorm van een replica (bij aanschaf van een 5 deurs Picasso). We hebben Rembrandt gegeten, gedronken, gerookt en gesnoven en wat mij betreft doen we het tijdens het 500 jarige jubileum nog eens dunnetjes over!