Lekker illegaal

Ik heb een godsgruwelijke hekel aan boodschappen doen. Ja, ook als ik ingrediënten voor een spacecake moet halen. Zelfs dan. Mijn wanhopige gebeden tot de allerhoogste regionen of het alsjeblieft een ietsje leuker mag zijn, worden nooit gehoord.
Maar vandaag wel. Oh ja, vandaag wel. Mijn entree maak ik net als anders; gewoon stikchagrijnig. Maar dan zie ik de groentejongen, die ik nog nooit op enige emotie heb kunnen betrappen, lekker losjes vanuit de heupen bloemkolen in kratten mikken.
Ik werp een dankbare blik naar boven, je weet maar nooit.
En dat blijkt een goeie zet want bij de melk tref ik een swingende dr. Zuivel aan, die al beatboxend yoghurt in de koeling stoot.
Ik knipoog tegen het plafond. [i]Wow.[/i]
Als ik even verderop een meisje aantref dat boterhamworst snijdt, terwijl ze copulerende bewegingen maakt, waag ik een dansje.
En ik val op mijn knieën wanneer ik glurend door de rubberen deuren van de emballage, getuige mag zijn van een triootje.
Ze zijn bijna klaar.

Ik ook en ik ga naar de kassa, waar een gigantische rij staat.
Het meisje van de kassa grijpt sensueel de microfoon:
“Kassa bij alstublieft, kassa bij…yeah!”
[i]Yeah?![/i]
De wachtende meute wordt ongeduldig. Waar blijven de hulptroepen?

En daar komt ie aan; mr. Emballage. Achterstevoren, moonwalkend en hevig sjorrend aan zijn gulp. Met een zwierige draai komt hij vlak voor me tot stilstand. Terwijl hij langs me heen schuift, grijpt hij met twee handen vol in mijn billen en voel ik zijn tong over mijn oorlelletje gaan.
[i]Sodeju, dit valt nooit meer goed te maken.[/i]
Ik knipoog geruststellend naar de dame naast me, die me volkomen verbijsterd aanstaart, en wissel vlug van rij. De rij van mijn billenknijper, die stinkend zijn best doet de rij korter te maken. En dat valt niet mee met één hand.
Met twee vingers van zijn rechterhand herdenkt hij namelijk de jaren zestig. Ver boven zijn hoofd, met gestrekte arm.

Ik gooi mijn troep op de band; boter, bakpoeder, cacao en 28 nieuwe Revu’s, waarna het hele zwikkie door de zeer ritmische bediening van de lopende band, gemixt aankomt bij de kassa.
“Klantenkaart?” vraagt Emballage, helemaal in de wolken, nog steeds met twee vingers in de lucht.
“Heb ik niet.”
“Geeft niet,” zegt hij, en kijkt me broeierig aan. “Jij hebt andere dingen, en dat kan ik weten.” Ik smelt ter plekke.
Hij scant mijn zooi, totdat hij bij de stapel tijdschriften komt.
Zich vooroverbuigend fluistert hij: “De zaadjes zijn eruit, wist je wel hè?”
“Ach joh, kan mij het schelen,” zeg ik, terwijl ik 27 Revu’s terug op de band mik. “Chocoladecake is ook lekker.”

Ik weet er nog net een allergeilst [i]doei[/i] uit te persen, loop tevredener dan ooit mijn buurtsuper uit en vind het ineens verdomd jammer dat de Viagra niet meer gelegaliseerd hoeft te worden.