Het is donderdagmorgen en ik ga naar Christine le Duc. Niks geen flauwekul op donkere koopavonden. Een winkel is een winkel en ik vertrouw volledig op mijn libido en rijke fantasie.
Kom op zeg.
Ik ga boodschappen doen en slenter door het park. Genietend van de zon, de vrolijk gekleurde topjes, blote benen en zonnebrillen. Kinderen spelen bij het water en likken aan een ijsje. Vanuit de tuinen hoor ik gerammel van kopjes, bestek. Geschuif van tuinstoelen.
Zomergeluiden, zomerdingen.
Ik kom net onder de douche vandaan en doe de dingen die ik altijd doe op zo’n moment. Badkamerdingen. In alle rust en lekker op mezelf. Op het moment dat ik mijn tenen aan het afdrogen ben, hoor ik geluid achter me en kijk ik tussen mijn benen door naar het raam.
Personeelsborrel en ik hang aan de bar. Totaal onopvallend, geheel in stijl; wijntje, sigaret en een lome lege blik.
Soms is iets niet wat het lijkt te zijn.
De Fransen hebben daar een prachtig woord voor: [i]trompe l’ouil[/i], wat letterlijk de vergissing van het oog betekent.
