Trompe l’ouil

Soms is iets niet wat het lijkt te zijn.
De Fransen hebben daar een prachtig woord voor: [i]trompe l’ouil[/i], wat letterlijk de vergissing van het oog betekent. Ze staat in de keuken het meest exotische verse fruit in een blender te kieperen. “Lekker joh, en vreselijk gezond,” zegt ze terwijl ze stralend lacht. “En ik vind het zo gezellig dat je er bent.” Uit de oven komen de heerlijkste geuren, schoongemaakte bloemkool in een pan. De kamer ademt stijl en charme en het is pas half negen in de ochtend.

“Bij jou is het altijd gezellig,” zucht ik, en kijk vol ongeloof naar kindertjes die in en uitrennen op gezond ademend schoeisel. Haar kindertjes. Blij. Druk met het enorm pedagogisch verantwoorde spelletje: ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Stimuleert de taalontwikkeling. Rustig, in ABN zonder ook maar één keer de geluidsbarrière te doorbreken. Geen decibel teveel. Een horde vriendjes erachteraan. “Al snap ik werkelijk niet hoe je het voor elkaar krijgt.” Besluit ik oprecht verbaasd.
Ik moet ineens denken aan het oorlogsgebied dat ik straks bij thuiskomst aan zal treffen. Amper twee deuren verder.
Ze glimlacht als ze me een kakelvers vruchtensapje voor zet, met een warme punt appelgebak. “Ach, ik doe mijn best,” ze aarzelt even, “meer kun je niet doen, toch?”
Ik knik instemmend en laat een overdosis vitaminen door mijn slokdarm glijden. “Al is dat soms niet genoeg,” gaat ze zachtjes verder. Ik hoor nauwelijks wat ze zegt en geniet van de perfecte appeltaart en de serene rust van mijn omgeving.

“Nog drie weken, “mompelt ze bijna fluisterend en ik bewonder het veldboeket op de teakhouten tafel. Hemelsblauwe korenbloemen, boterbloemen, klaprozen. Prachtig, en ik neem me voor mijn tijd eens effectiever in te delen. Een cursusje bloemschikken misschien.
“Nog drie weken,” herhaalt ze haar woorden nu iets harder, “en dan ben ik weg.” Haar woorden kletsen over me heen.
“Wat ben je?” vraag ik en de korenbloemen blijven blauw.
Ze kijkt op: “Weg.” Ik voel iets ijzigs over mijn ruggengraat naar beneden kruipen. “Weg? Hoezo weg?” Was dat mijn stem?
“’t Is over en uit en ik moet gaan.” Ze wrijft over haar gezicht, en het valt me ineens op hoe afgetobd ze er uitziet. “Alles staat op zijn naam en ik heb niets.”
Ik pak haar hand. Jezus, wat moet ik zeggen? Mijn blik dwaalt door de kamer. Haar mooie sfeervolle kamer. De prachtige kleuren, evenwichtig geluk.
Dan zie ik haar ogen, wanhopig dwalend door de kamer. Haar mooie sfeervolle kamer. “Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet,” fluistert ze schor voordat haar stem breekt.
[i]En de kleur is schijn…[/i]

Zelfs woorden lijken soms mooier dan ze zijn.