Vakantievenijn

“Heerlijk hè,” zegt ze, “nog even en onze kids hebben bijna drie maanden vakantie.” Ze staat naast me en zo op het oog is er niets aan de hand. Ze draagt gewone kleren, geen groen katoenen hemd. Geen sporen van een ingebouwde chip, een enkelband of witte ragfijne deeltjes in en rond haar neus. Ik zoek in haar ogen een sprankje humor, een glittertje cynisme, een vonkje hysterie, wanhoop.
Ik vind het niet.

Adembenemende snipperdag

Zo. Dik tevreden trek ik de deur achter me dicht en spring op de fiets. De rest van de dag ben ik vrij en ik ga het er van nemen ook. Geen verplichte nummertjes, alleen maar dingen met een hoog jammie-gehalte. Ik wil het [i]mmmlekker[/i]-gevoel minstens tot vanavond door mijn lijf voelen zoemen.

Groen gras

Zondagmorgen, het is nog vroeg. Met een kop koffie loop ik naar buiten en ga zitten in een witte tuinstoel. Grind knerpt. Ik sluit mijn ogen, voel een voorzichtig zonnetje op mijn gezicht.
In de schoorsteen koert een duif.

Wedden dat

In de televisiewereld zijn ze wild op herhalingen; makkelijk, goedkoop en succes verzekerd. Je trekt een blik toppers van toen open, lapt de boel wat op en nostalgie-minnend Nederland regelt de rest.