Vakantievenijn

“Heerlijk hè,” zegt ze, “nog even en onze kids hebben bijna drie maanden vakantie.” Ze staat naast me en zo op het oog is er niets aan de hand. Ze draagt gewone kleren, geen groen katoenen hemd. Geen sporen van een ingebouwde chip, een enkelband of witte ragfijne deeltjes in en rond haar neus. Ik zoek in haar ogen een sprankje humor, een glittertje cynisme, een vonkje hysterie, wanhoop.
Ik vind het niet. Te druk met mijn eigen ellende. De ellende van de proefwerkweek. De week waarin mijn leven teruggebracht wordt tot 2 uur per dag. Twee uurtjes om even adem te halen op mijn eigen manier, om te bewegen zoals ik dat wil en om te zijn zoals ik ben.
Vreselijk, maar niets meer dan een voorbereiding op het echte werk: de drie-maandendreun. Zodat deze niet meteen fataal is.

Na die week wordt er van me verwacht dat ik er klaar voor ben om mijn leven terug te schroeven naar nul. Dat ik het prima vind dat mijn huis een herberg is, mijn koelkast geplunderd wordt en mijn bank permanent volhangt met gierende, slurpende, malende exemplaren. Dat ik eraan gewend raak de hele dag omgeven te zijn door vastzuigende monsters, die ieder woord, iedere beweging registreren en daar dan ook gewoon meteen misbruik van maken: “Hé mam, als je toch niets te doen hebt.” Dat ik het ook niet erg vind om als een vreemde door mijn huis te lopen, wanhopig op zoek naar een plaatsje voor mezelf. Slalommend tussen obstakels door, die zich ook nog eens te pas en te onpas onaangekondigd verplaatsen.
Dat ik het aan kan om op ieder uur van de dag in mijn auto te moeten springen voor het zoveelste taxiritje en dat ik dat dan ook gewoon lekker vind omdat dat betekent dat ze even opgezouten zijn. Al is het maar voor een uurtje. Dat ik me neerleg bij het feit dat ik niet meer spontaan mijn libido kan volgen, maar mijn heil moet zoeken op de voorbank van mijn autootje. Of op een nabij gelegen afwerkplek met het risico een fikse boete te krijgen. Gewoon omdat het daar altijd nog minder openbaar is dan thuis.

We zijn een week verder. Tegen elven in de ochtend heb ik zin in port, een half uur later tel ik de uren totdat ze in bed liggen. Op vier handen. Ineens lijkt me het hebben van hanggroepjongeren een heerlijkheid en hoop ik bijna dat ze zeer binnenkort lekker recalcitrant en dwars de benen nemen. Iedere ochtend opnieuw. Ik ben bereid plat te gaan voor welke verslaving dan ook en een paar keer per dag probeer ik het beeld van dat schattige kleine pasgeboren babietje op te roepen. Wat me pas lukt na heel veel port.

Over drie maanden spreek ik haar weer.
“Heerlijk hè,” zal ik dan zeggen, “dat die drie maanden weer om zijn.”
Hoogstwaarschijnlijk in groen tenue met de sporen van een fijne witte substantie rond mijn neus.