Wedden dat

In de televisiewereld zijn ze wild op herhalingen; makkelijk, goedkoop en succes verzekerd. Je trekt een blik toppers van toen open, lapt de boel wat op en nostalgie-minnend Nederland regelt de rest.
[i]Wedden dat[/i] komt terug, eenmalig. Voor het goede doel. Prima. Ik vond [i]Wedden dat[/i] leuk, en nog als ik het uit mijn geheugen haal en eraan terugdenk. Die maffe Jos met zijn Kroepoekje, gekke weddenschappen. Hilarisch en hysterisch.
Ik wil het graag nog eens zien. Origineel en authentiek.

Maar toch niet half? Je gaat toch niet een avondje terug in de tijd met mensen van nu? Dat werkt toch niet.
Oud en nieuw is leuk als we het over inrichting van huizen hebben. Of als jaarwisseling, maar toch niet met prográmma’s? Doe dat toch niet.
Net alsof je een tenminste-houdbaar-tot-vorig-jaar-product omwikkelt met een nieuwe doos. Word je ook niet blij van als je die openmaakt.

Zie je het voor je, zo’n schminkteam dat met man en macht aan de gang gaat om de boel een beetje appetijtelijk op de buis te krijgen? Jos in de plamuur om de boel te egaliseren en Kroepoekje, die door een bak loempiadeeg wordt getrokken om de vervlogen tijden weer een beetje terug te halen. Zie je het voor je? Ik wel.

Toch is het verwonderlijk hoe goed ze eruit ziet, miss Reemer. Eerlijk is eerlijk. De meesten die er op die leeftijd kittig en knapperig bijstaan kunnen zich niet bewegen en zijn volledig in de revisie geweest; billen, buik, boobs, oogleden. Alles gelift, opgevuld en opgefluft. Reemer niet?
Echt wel. Alleen is het bij haar een ander verhaal.
Soms wordt er zo vaak gelift dat de boel weer rond is. Billen zijn weer terug bij de billen, hoofd bij hoofd. En dan klopt het weer. Net als bij Kroepoekje.
Kan zijn dat haar voeten binnenstebuiten zitten, maar dat ziet geen mens op tv. En dat riedeltje voor de weddenschap gebeurt met de duimen en ik mag aannemen dat die nog in oorspronkelijke staat zijn.

Zaterdag zullen ze er staan, als een herhaling van zichzelf, als een opgelapte afgestofte oude tape. Voor het goede doel, dat wel.
Mensen nestelen zich voor de tv, blij om hun idolen van weleer weer te zien. Jos en Sandra. Nauwkeurig bewaard in hun geheugen. En dan krijgen ze dit. Zitten ze ineens te kijken naar een fout opgeslagen filmpje; kloppen de lééftijden niet meer.
Een soort Sesamstraat met Pino en Tommy in de puberteit. Of Teletubbies die al rokend en hangend met een ghettoblaster de bloemetjes en tuintjes ruïneren. Zoiets. Pipo de clown en Mamalou in een aanleunwoning op wielen. Kan toch niet?
En of ze effe willen storten.

Ik heb nieuws; mensen in shocktoestand storten niet, die zijn in shock. Er is hen zojuist een illusie afgenomen en daarvan moeten ze herstellen. Dat duurt even. Die zijn boos, voelen zich besodemieterd en weet je wat, dat kan ik me heel goed voorstellen.

Wedden dat ik niet ga kijken.