Blootbukkende wanbetaler

Ik kom net onder de douche vandaan en doe de dingen die ik altijd doe op zo’n moment. Badkamerdingen. In alle rust en lekker op mezelf. Op het moment dat ik mijn tenen aan het afdrogen ben, hoor ik geluid achter me en kijk ik tussen mijn benen door naar het raam. Recht in de ogen van de glazenwasser, die daar ondersteboven onze inmiddels blinkende ramen aan het lappen is. Met een vreselijk geconcentreerde blik, waarin ik nog iets anders zie; een geschiedenis van drie minuten badkamerperikelen. Mijn badkamerperikelen. Even voel ik me een konijntje dat in de koplampen van een snel naderende auto kijkt, maar dan schiet ik overeind. Terwijl er in mijn hoofd een carrouselletje begint te draaien met haarscherpe beelden van mijn handelingen, staar ik naar het dappere lappertje, mijn eigen gatencontroleur.
Bevroren, maar totaal niet stilstaand bij het feit dat mijn anonimiteit nu voorgoed naar de klote is. Mijn onderkant heeft nu ook een gezicht.

Ik kleed me aan en sprint naar beneden. Op zoek naar het mannetje, dat eens in de zes à zeven weken onze straat bezoekt. Gewapend met ladder, sop en systeem.
Hij start bij het linkerhuis, trekt met de hele handel langs de voorkant van ons rijtje en maakt al klimmend over de schuttingen zijn ronde via de achterramen af. Onze badkamer zit aan de voorkant en ik onderschep hem op onze schutting aan de achterkant. Ik laat hem zijn klim niet eens afmaken als ik kokend kom aangestoven.

“Zeg, ramenlappert, zou jij in het vervolg misschien even tegen het raam kunnen tikken als ik daar bezig ben?”
“Ach, joh,” zegt hij geamuseerd. De gluiperd. “Ik ben wel wat gewend hoor.”
“Kan wel zijn,” zeg ik behoorlijk bitchie, aangezien ik me over mijn image geen zorgen meer hoef te maken, “maar ik niet. Kloppen in het vervolg. Punt.”
Ik werp hem een smerige blik toe en besluit meteen dat dit ons eerste en laatste contact is geweest. Soms zijn contacten nou eenmaal kort. Dat gebeurt.

Die avond staat hij voor de deur. Om geld te innen.
En geen huisgenoot te bekennen.
Te boek staan als een blootbukkende wanbetaler wil niemand. En ik ook niet. Er zit weinig anders op.

Koelbloedig open ik de deur, leun met mijn schouder tegen de linkerdeurstijl, gluur een beetje geringschattend tussen mijn wimpers door en zeg: “Heuj.” Ondertussen probeer ik koortsachtig de plaatjes te negeren die op mijn netvlies verschijnen; naakte vrouwen in de dweilstand. God, wat haat ik mijn beeldend vermogen.
“Goeien’avond, de glazenwasser.” Goh. “Dat is dan zes euro alstublieft.” Behoorlijk formeel voor iemand die waarschijnlijk meer weet te vertellen over mijn eierstokken dan mijn gynaecoloog.
“Ik dacht dat ik al betaald had, vanmorgen?”
“Nee hoor.” Hij weet er zelfs een totaal onschuldig gezicht bij op te zetten. Alsof ik geloof in glazenwassers met kortetermijngeheugen-problemen. Maar zijn voldane grijns doet de deur dicht.
Ik ook. Net iets te snel en net iets te venijnig.
We vloeken in koor.